ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά και η διάθεση συμμετοχής σε αυτές δεν συνδέονται με ιδεολογικές αναζητήσεις. Υπάρχει αδυναμία του κοινού να ορίσει το πολιτικό στίγμα μέσα από αναφορές σε έννοιες-κλειδιά όπως «δημοκράτης», «σοσιαλιστής», «κράτος δικαίου», «προοδευτικός καπιταλισμός» κ.λπ. κ.λπ.

Αυτό που σκιαγραφείται είναι μια προβολή σε κομματικό φορέα αντιπροσώπευσης με «ταξικούς» όρους όπως: «Ενα κόμμα για εμάς, τη μεσαία τάξη».

Εξάλλου, έχει αποδειχθεί με αριθμούς ότι όταν ζητάς από τους πολίτες σήμερα να αυτοπροσδιορισθούν ως προς το σε ποια κοινωνικό-οικονομική τάξη ανήκουν, η συντριπτική πλειονότητα δηλώνει στη «μεσαία τάξη», κατανομή που αντικρούει τα αντικειμενικά κριτήρια κατάταξης, π.χ., με όρους ESOMAR.

Μαζί με τη μεσαία τάξη δεν εκπροσωπείται σήμερα ούτε το πολιτικό Κέντρο. Ολοι μιλάνε για Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά λες και το Κέντρο είναι ένας «μολυσμένος» και όχι «τρέντι» χώρος.

Αυτή η μεσαία τάξη και το πολιτικό Κέντρο είναι το σημείο σύντηξης α) των απογοητευμένων του ΣΥΡΙΖΑ, β) των ταγμένων του ΠΑΣΟΚ και γ) των μη δεξιών φιλελεύθερων.

Και το ερώτημα είναι ποιος υποψήφιος μπορεί να εκπροσωπήσει τις τρεις αυτές ομάδες κοινού, ενώ ταυτόχρονα κάνει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ιδρώνουν τις νύχτες.