Quantcast

Γονατισμένη η πατρίδα, περιμένει το «θαύμα»

Ανάποδος, πολύ ανάποδος μήνας ο Απρίλιος για τη δόλια πατρίδα.
Ανάποδος, πολύ ανάποδος μήνας ο Απρίλιος για τη δόλια πατρίδα. Να ευχηθούμε μόνον ετούτος, που ξεκίνησε χθες, να μη βιώσει μία ακόμη καταστρεπτική συμφωνία ανάμεσα σε κυβέρνηση και δανειστές. Θα ιστορήσουμε τις τέσσερις εθνικές περιπέτειες τον μήνα Απρίλιο, θυμίζοντας κατ’ αρχάς ότι σαν σήμερα, στις 2 Απριλίου του 1453, ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’ έφτανε με το ασκέρι του κάτω από τις πύλες της Πόλης, που θα την εκπορθούσε 50 μέρες αργότερα, στις 29 Μαΐου. Και επειδή ο σημερινός σουλτάνος Ταγίπ Ερντογάν έχει πάθος με τις ημερομηνίες όσο και με τις βραχονησίδες, ας έχουμε τον νου μας.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ γεγονός για τη μοίρα της πατρίδας ήταν η εισβολή των χιτλερικών στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου του 1941. Ο Χίτλερ, αν και θαυμαστής της Ελλάδας, δεν ανέχτηκε την ταπείνωση του συμμάχου του Μουσολίνι από τον ελληνικό στρατό στα βουνά της Αλβανίας και αποφάσισε να… ξεμπερδεύει με την ατίθαση αυτή χώρα. Δοκίμασε όμως και αυτός την ταπείνωσή του από τους Ελληνες, τόσο στο Ρούπελ και στην Κρήτη από τον στρατό μας όσο και στην Ακρόπολη από τον Γλέζο και τον Σάντα. Η σημερινή ξενοκρατία της Μέρκελ, του Σόιμπλε και της Λαγκάρντ καλό είναι να θυμούνται τα παθήματα του τότε Αξονα στην… ατίθαση Ελλάδα.

ΤΡΙΤΗ ΕΘΝΙΚΗ περιπέτεια, που αποτελεί κατάμαυρη σελίδα, ήταν η επίθεση των ανταρτών υπό τον καπετάν Υψηλάντη στο Λιτόχωρο την 1η Απριλίου του 1946, που σήμανε και την έναρξη του εμφυλίου πολέμου 1946-49, του χειρότερου που έζησε η πατρίδα στην ελεύθερη ζωή της. Δεν θα ξεσπούσε ο εθνικός διχασμός αν ο τότε αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης δεχόταν τη συμμετοχή της Αριστεράς στις εκλογές με σίγουρες 100 έδρες και δεν διέτασσε «αποχή», άρα εμφύλιο. Πρόκειται για μέγα λάθος, όπως αυτό που διαπράττει η σημερινή πολιτική ηγεσία, που δεν εννοεί να ενωθεί κάτω από μια παντοδύναμη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας…

ΤΕΤΑΡΤΗ και εξίσου δεινή εθνική περιπέτεια τον μήνα Απρίλιο είναι η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, με πρωταγωνιστή τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, που ολοκληρώθηκε το 1973 με την ακόμη σκληρότερη δικτατορία του Δημήτρη Ιωαννίδη. Τραγική συνέπεια, η εισβολή των Τούρκων και ο διαμελισμός της Κύπρου. Η δικτατορία έπεσε τον Ιούλιο του 1974 με την επιστροφή του Καραμανλή, αλλά η πατρίδα δεν είδε Θεού πρόσωπο, αφού όλες οι μετέπειτα… δημοκρατικές κυβερνήσεις οδήγησαν τη χώρα στην πιο δεινή οικονομική κρίση της νεότερης ιστορίας της, με την ξενοκρατία και τα μνημόνιά της να τη δυναστεύουν.

ΜΕ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ξεκινά και ο τρέχων Απρίλιος. Πώς; Με τη δόλια πατρίδα να αργοσβήνει, αφού η οικονομία της πνέει τα λοίσθια. Πώς; Με το 40% του λαού της να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας. Με τους 1.200.000 ανέργους να αυξάνονται αμείλικτα και με την αγορά εργασίας σε τριτοκοσμική αθλιότητα. Πώς; Με τους θανάτους να ξεπερνούν τις γεννήσεις, με τον ελληνικό πληθυσμό να γερνάει κινδυνεύοντας να μειοψηφήσει έναντι των εισβολέων μουσουλμάνων, ακόμη και με τα ακίνητα να περιέρχονται σε Τούρκους και Αλβανούς αγοραστές. Πώς; Με τον Ερντογάν να καραδοκεί πότε θα έλθει η κατάλληλη στιγμή να χιμήξει.

ΟΛΑ, ΔΕ, αυτά τα «πώς» με την πολιτική μας ηγεσία να τα βιώνει με απίστευτη αδράνεια και μοιρολατρική ακινησία. Αλλά και με τον αγανακτισμένο λαό να περιμένει επιτέλους μια ύστατη κίνηση από τον αρχηγό του κράτους. Που, εδώ δε που τα λέμε, δεν θα ήταν άλλη από το να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης («κατάσταση πολιορκίας», κατά το Σύνταγμα) και να δώσει την εξουσία, με έγκριση της Βουλής, σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, παραιτουμένων οικειοθελώς των νυν αρχηγών από συμμετοχή τους. Ολοι γνωρίζουν ότι η πατρίδα βρίσκεται σε δραματικό αδιέξοδο. Οτι ζει τη μέγιστη μεταπολεμική περιπέτεια. Αλλά και ότι περιμένει το θαύμα των θαυμάτων. Και δεν χάνει τις ελπίδες της, τώρα μάλιστα που ξαναζωντανεύει το ενδιαφέρον της υπερατλαντικής δύναμης για τη «στρατηγική Ελλάδα». Την Ελλάδα που «θέλει να ζήσει και θα ζήσει».