ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕ ένας αριστερός πρωθυπουργός όταν οι πολίτες τον αποδοκίμαζαν και του ζητούσαν να τους πει εάν ο ίδιος θα μπορούσε να ζήσει με 400 ευρώ τον μήνα; Τι θα απαντούσε σε 1,5 εκατ. ανέργους που εκλιπαρούν για ένα μεροκάματο ή στους 600.000 εργαζόμενους που δουλεύουν με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και πληρώνονται με 390 ευρώ μεικτά ή με δωροεπιταγές, αλλά και σε εκείνους που πηγαίνουν στην τράπεζα συνοδεία «μπράβων» για να επιστρέψουν στους εργοδότες τους μέρος της πενιχρής αμοιβής τους;

ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ένας αριστερός πρωθυπουργός όταν μάθαινε πως την ώρα που οι πολίτες αιμορραγούν για να πληρώσουν τα χαράτσια που τους επιβάλει, υπουργοί και βουλευτές «μαγειρεύουν» τον τρόπο για να μειωθεί η εισφορά αλληλεγγύης που οι ίδιοι υποχρεούνται να καταβάλλουν; Τι θα έλεγε στους νέους που μαραζώνουν στις καφετέριες ξοδεύοντας το χαρτζιλίκι του παππού για να ενεργοποιηθούν ώστε να προσπαθήσουν να κάνουν πράξη στον τόπο τους τα ονειρά τους, αλλά και στους 500.000 συμπατριώτες μας, κυρίως νέους επιστήμονες, που εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία επτά χρόνια, ώστε να επιστρέψουν και να δουν με αισιοδοξία το μέλλον τους στην πατρίδα τους που τους έχει ανάγκη; Η απάντηση είναι απλή! Δεν θα έκανε πως δεν βλέπει ή πως δεν ακούει τις φωνές διαμαρτυρίας των πολιτών, που κάθε μέρα δυναμώνουν και γίνονται κραυγές απόγνωσης. Αντίθετα, θα σήμανε συναγερμό σε κυβέρνηση και κόμμα. Θα έβγαζε στους δρόμους όλους τους «βολεμένους» συμβούλους και συνεργάτες του για να οργώσουν τη χώρα, γιατι πολιτική δεν γίνεται μέσω Faceboοk. Οχι για να κόψουν κορδέλες και να βγουν φωτογραφίες, αλλά για να πάρουν τα μηνύματα της κοινωνίας και να τα μεταφέρουν αυτούσια και όχι «φτιασιδωμένα» στην εξουσία, για να δοθούν λύσεις και όχι για να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι.

ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ πρωθυπουργός δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να παίζει με τη μοίρα του λαού του. Θα αγωνιζόταν για να του προσφέρει μια καλύτερη ζωή και όχι για να διατηρηθεί ο ίδιος στην καρέκλα του. Θα υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των πολιτών, αποκρούοντας τις παράλογες απαιτήσεις δανειστών, εταίρων και δήθεν συμμάχων. Και, πάνω απ’ όλα, θα παρουσίαζε σε όλους ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την κρίση, που θα φέρει «ελληνική υπογραφή» και θα στηρίζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη, θα σέβεται τον άνθρωπο και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, οι οποίοι θα είναι οι εγγυητές της εφαρμογής και της επιτυχίας του. Ενα πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της νέας εποχής και θα στοχεύει στην ευημερία όλων των πολιτών και όχι των γνωστών «ολίγων» που δρουν πάντα αθόρυβα με έναν και μοναδικό σκοπό, τον γρήγορο και εύκολο πλουτισμό τους! Ενα εθνικό σχέδιο που θα προβλέπει την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού που σήμερα αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να γλιτώσει από τη μιζέρια.

ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ενός αριστερού πρωθυπουργού δεν θα έπρεπε να είναι το «βόλεμα των ημετέρων», ούτε και η δημιουργία κομματικού στρατού για να εξασφαλιστεί η παραμονή του στην εξουσία, αλλά η αξιοποίηση όλων των ικανών και άξιων Ελληνων για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους απαλλαγμένου από τις παθογένειες του παρελθόντος. Ενα κράτος που θα υπηρετεί τον πολίτη και θα ανοίγει δρόμους για να έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη, που ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες και τόσες θυσίες των πολιτών, αποτελεί ένα κάλπικο σύνθημα πολιτικής προπαγάνδας!