ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ των μνημονίων όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μίλησαν για την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου σωτηρίας του τόπου που θα «έδιωχνε» τους ξένους και έκαναν «λάβαρο» τα νέα αναπτυξιακά μοντέλα που θα έφερναν την ευημερία στους πολίτες. Δυστυχώς, τίποτα από τα δύο δεν υλοποιήθηκε από όποιον και αν κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Και αυτό γιατί τα λόγια είναι εύκολα και ανέξοδα, ενώ τα έργα θέλουν δουλειά, σχέδιο, στρατηγική, νέες ιδέες, τολμηρές αποφάσεις και, πάνω από όλα, απαιτούν συγκρούσεις με το κατεστημένο, τους βολεμένους και τις συντεχνίες, που επί δεκαετίες -είτε στα φανερά είτε στα κρυφά- καθόριζαν και εξακολουθούν να καθορίζουν τις εξελίξεις χρησιμοποιώντας το κράτος ως «φθηνό εργαλείο» για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Στα επτά χρόνια της οικονομικής κατάρρευσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης οι κυβερνώντες, αντί για ανάπτυξη που υπόσχονταν, «επέβαλαν» σκληρότερη λιτότητα, «έφεραν» περισσότερη φτώχεια, νέα χαράτσια, λουκέτα στις επιχειρήσεις και «επέτρεψαν» τη δημιουργία ενός εργασιακού μεσαίωνα, με τον εργαζόμενο να είναι παντελώς απροστάτευτος στις βουλές των εργοδοτών.

ΧΑΘΗΚΑΝ επτά χρόνια και αμέτρητες ευκαιρίες να γυρίσει στην πραγματικότητα σελίδα η χώρα. Να μπουν οι βάσεις για μια πορεία ανάκαμψης και τη δημιουργία μιας ισχυρής οικονομίας που θα επέτρεπε σε όλους να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή η χώρα θα κατόρθωνε να απαλλαγεί από τους διεθνείς τοκογλύφους, ξεπληρώνοντας τα χρέη της, όπως και άλλα κράτη που, αν και χρεοκόπησαν στο παρελθόν, κατόρθωσαν στηριζόμενα στις δικές τους δυνάμεις να είναι σήμερα ισχυρότατες οικονομίες. Που θα επέτρεπε σε όλους να αισιοδοξούν ότι κάποια στιγμή οι νέοι θα μπορούν να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, οι εργαζόμενοι θα αμείβονται με κανονικούς μισθούς και οι συνταξιούχοι ότι θα παίρνουν μια κανονική σύνταξη και όχι φιλοδώρημα.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, όμως, χάθηκαν ανάμεσα σε ανούσιες «κοκορομαχίες» πολιτικών, προσωπικές στρατηγικές υπέρμετρης φιλοδοξίας, Ζάππεια, «κόκκινες γραμμές» που ξεθώριασαν γρήγορα και ανόητες κομματικές αντιπαραθέσεις που δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα στους πολίτες, οι οποίοι στο τέλος πάντα καλούνται να πληρώσουν τα λάθη, τις παραλείψεις και τα πειράματα των άλλων.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ η κρίση βαθαίνει, η κοινωνία βουλιάζει στη μιζέρια και οι δανειστές βάζουν στο τραπέζι ολοένα και πιο σκληρά μέτρα, ακόμα πιο παράλογες απαιτήσεις, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι, αντί να οδηγήσουν την χώρα στο «ξέφωτο», θα τη σπρώξουν στον γκρεμό. Και οι κυβερνώντες, αντί να διαμορφώσουν ισχυρές συμμαχίες εντός και εκτός συνόρων για να αποκρούσουν τις επιθέσεις των τροϊκανών, αναλώνονται σε αναλύσεις αμφιθεάτρου, συνθήματα συλλαλητηρίου και φθηνές αντιπαραθέσεις. Αντί να δουλέψουν για να βρεθούν βιώσιμες λύσεις στα προβλήματα, τα σπρώχνουν παρακάτω για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο και να διατηρηθούν στην εξουσία όσο περισσότερο μπορούν, περιμένοντας να γίνει το θαύμα και να διαγραφεί το χρέος ή δια μαγείας να βρει τον δρόμο μόνη της η ανάπτυξη και να σωθεί η χώρα.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, έστω και με καθυστέρηση, πρέπει να αντιληφθεί τον ρόλο της και να ξεκαθαρίσει τον στόχο της, που δεν πρέπει να είναι άλλος από το να βγάλει τον τόπο από τον βούρκο και να τον απαλλάξει από τους δανειστές το συντομότερο. Μόνο τότε θα έχει προσφέρει καλές υπηρεσίες στη χώρα και τους πολίτες, που πλέον παρατηρούν αδιάφοροι τις κόντρες με τους δήθεν συμμάχους, οι οποίοι ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν πουν, πάντα είναι οι νικητές, γιατί, όπως λέει και ο λαός, όπου φτωχός κι η μοίρα του. Προτεραιότητα του πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης του δεν πρέπει να είναι η πολιτική τους επιβίωση και οι καρέκλες της εξουσίας, αλλά η ανάσταση της κοινωνίας και των πολιτών, που επί επτά χρόνια ανεβαίνουν έναν ατελείωτο Γολγοθά αβοήθητοι και απροστάτευτοι.