ΟΙ ΑΡΡΥΘΜΙΕΣ της κυβερνητικής μηχανής, που όσο περνά ο χρόνος γίνονται και πιο έντονες, πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά το Μέγαρο Μαξίμου, γιατί, εκτός όλων των άλλων, αποτελούν και τροχοπέδη στην όποια προσπάθεια γίνεται για να ισορροπήσει η χώρα. Τα παραδείγματα πολλά και τα μηνύματα που εκπέμπονται τόσο προς την επενδυτική κοινότητα, όσο και προς τα διάφορα κέντρα όπου λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις, είναι υψηλού ρίσκου και άκρως ανησυχητικά για την πορεία του τόπου. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε τις επενδύσεις στο Ελληνικό και του χρυσού στη Χαλκιδική, που εξελίσσονται σε «γεφύρι της Αρτας» εξαιτίας των πολλών κέντρων που εμπλέκονται και στην πραγματικότητα «ελέγχουν», «εγκρίνουν» ή «απορρίπτουν» τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις. Και βέβαια δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις παλινωδιών, διγλωσσίας και αλλαγής πλεύσης. Τα ίδια συμβαίνουν με τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, που όλο εξαγγέλλονται και ποτέ δεν υλοποιούνται, με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που κινείται με ρυθμό χελώνας, κρατώντας σε ομηρεία χιλιάδες, κυρίως, μικρομεσαίες, επιχειρήσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του κράτους που δεν «ξεπαγώνουν» ποτέ, αλλά και τις αλλαγές στην Υγεία και την Παιδεία, με τις αλχημείες και τους πειραματισμούς να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύουν.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, ο οποίος έχει και την απόλυτη ευθύνη για τη σύνθεση, τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της ομάδας του, πρέπει άμεσα να αναλάβει εκείνες τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται για να βγει η κυβέρνησή του από την αδράνεια και την επικίνδυνη στασιμότητα. Μετά από περίπου 1.000 ημέρες στην κορυφή της εξουσίας, οι δικαιολογίες δεν πείθουν κανέναν και ιδιαίτερα όσους πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν μη τι άλλο, θα διόρθωνε τα κακώς κείμενα και δεν θα επαναλάμβανε τα εγκληματικά λάθη των προηγούμενων που καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό να ζει για δεκαετίες στη φτώχεια και στη μιζέρια. Μετά από τρία χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν έχουν πλέον το άλλοθι του «πρωτάρη». Ακόμα κι αν δεν ήξεραν, έπρεπε να είχαν μάθει από τα λάθη τους. Επρεπε, κυρίως, ο πρωθυπουργός, να είχε μάθει ότι μια μηχανή για να δουλεύει στην εντέλεια χρειάζεται καλή συντήρηση και αλλαγή εκείνων των γραναζιών που εμποδίζουν την κίνησή της. Επρεπε να είχε μάθει ότι το κυβερνητικό πεδίο δεν προσφέρεται για να ασκούνται οι φίλοι και οι γνωστοί, αλλά για να αγωνίζονται οι ικανοί και οι άξιοι, με στόχο την ανάκαμψη της οικονομίας και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Οπως, επίσης, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η κυβερνητική πολιτική μπορεί να χαράσσεται από υπουργούς και συμβούλους, αλλά δρομολογείται και μπαίνει σε φάση υλοποίησης από στελέχη που μέχρι σήμερα, αντί να λύνουν προβλήματα, εφευρίσκουν νέα.

ΚΙ ΑΝ ΟΣΑ γράφονται ή λέγονται θεωρούνται από το πρωθυπουργικό περιβάλλον φθηνή προπαγάνδα, ας ακούσει με προσοχή ο ίδιος ο πρωθυπουργός τα όσα λένε όσοι παραιτούνται από δημόσιες θέσεις και μετά ας πάρει τις αποφάσεις του. Να διαλέξει εάν θέλει να ηγείται μιας χαλασμένης μηχανής ή εάν θα προχωρήσει το ταχύτερο δυνατό στην αντικατάσταση των σκουριασμένων γραναζιών της.