Η ΠΡΩΤΗ παράγραφος του νέου αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε. Η χώρα έχει πρωτογενές πλεόνασμα 4%. Είναι ένα νούμερο που ξεπερνάει κάθε προσδοκία, άσχετα ότι η κυβέρνηση το πέτυχε με υπερφορολόγηση και στράγγισμα της αγοράς. Το ελληνικό Δημόσιο είναι ο χειρότερος κακοπληρωτής τα χρόνια της κρίσης. Χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά για να γεμίσει ο κουμπαράς. Αυτό όμως δεν αφορά τους δανειστές. Αυτοί θέλουν να βλέπουν χρήματα στο ταμείο. Εάν ματώνουν οι πολίτες, είναι υπόθεση της κυβέρνησης να τους χειριστεί. Για αυτό ακούσαμε και το απίθανο: τον Σόιμπλε να βρίζει το ΔΝΤ που προέβλεπε ότι η Ελλάδα δεν θα πετύχει υψηλούς στόχους. Ετσι, έπειτα από μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας και προβληματισμού, σχεδόν άπαντες συμφωνούν πλέον στην κυβέρνηση ότι θα ήταν αυτοκτονική η διεξαγωγή εκλογών στην παρούσα φάση. Το σενάριο της λεγόμενης «ηρωικής εξόδου» έχει παγώσει. Τώρα στο Μαξίμου λογαριάζουν να πάνε σε εκλογές το τέλος του 2018, ούτε μέρα όμως αργότερα. Ολα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην επιδεινωθούν περαιτέρω οι συνθήκες και ότι η χώρα θα βαδίσει προς τη λήξη του τρίτου προγράμματος δίχως να χρειαστεί να ληφθούν επιπλέον μέτρα για το 2018. Εως εδώ οι ασκήσεις επί χάρτου μοιάζουν λογικές.

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ωστόσο ενός νέου πολιτικού αφηγήματος αποτελεί τον μεγάλο νέο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Το πρωτογενές πλεόνασμα που προέκυψε από μισητά μέτρα δεν συγκινεί τους ψηφοφόρους του. Παρά τα όσα ηρωικά λέγονται κατά καιρούς, έχουν συνείδηση στην Κουμουνδούρου ότι δεν μπορεί από τη μία μεριά να εφαρμόζεις το μνημόνιο και από την άλλη να κρεμάς κόκκινες σημαίες στα μπαλκόνια. Ούτε γίνεται να προχωράς σε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και να εμφανίζεσαι προστάτης του δημόσιου τομέα. Το παλιό κόλπο «πατάω σε δύο βάρκες» και «άλλα λέω και άλλα κάνω» έχει εξαντλήσει τη δυναμική του. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα νέο αφήγημα προσαρμοσμένο σε αυτό που πράττει ως κυβέρνηση. Λόγια που να δικαιολογούν τη σταδιακή μετατόπιση προς το κέντρο, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να παγιωθεί ως ο βασικός φορέας της Κεντροαριστεράς και να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη το ΠΑΣΟΚ, που μπήκε ξανά στον αστερισμό της γκρίνιας. Μόνο που το αφήγημα της Σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι πια ελκυστικό και τα συνθήματά του μοιάζουν χλιαρά.

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ εκλογικά πολιτικά σενάρια, πάντως, εκτός από το αφήγημα χρειάζονται και παγίδες στον αντίπαλο. Είναι σαφές ότι μιλάμε για σενάρια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπούν. Οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί και ακόμη περισσότερα τα ανοικτά μέτωπα. Ετσι κανείς δεν αποκλείει ανά πάσα στιγμή να στηθούν κάλπες.

Η πρώτη παγίδα -τρικλοποδιά τη λένε στην Κουμουνδούρου- προβλέπει ότι, εφόσον κερδίσει τις εκλογές η Ν.Δ. και μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, είτε αυτοδύναμη είτε συνεργασίας, θα χρειαστεί να περάσει μέσα από πραγματικό ναρκοπέδιο, το οποίο στρώνεται τώρα με την επικείμενη συμφωνία των 3,6 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα ωστόσο ο ορίζοντάς της θα είναι περιορισμένος, αφού την άνοιξη του 2020 θα πρέπει να γίνει η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Στον περίπου ενάμιση χρόνο που θα μεσολαβήσει εκτιμάται αφενός ότι η νέα κυβέρνηση θα υποστεί σημαντική φθορά, αφετέρου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει αποκτήσει ξανά δυναμική στην κοινωνία, αλλά λόγο και ρόλο στη Βουλή.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ την οποία σχεδιάζει ο κ. Τσίπρας για τον κ. Μητσοτάκη βασίζεται στην παραδοχή ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Γιατί ακόμη και αν είναι πρώτη με διαφορά η Ν.Δ., δεν υπάρχουν εν δυνάμει πολιτικοί σύμμαχοι από τα μικρότερα κόμματα, που θα συνέπρατταν μαζί της για να σχηματιστεί η αναγκαία πλειοψηφία ώστε να καταργηθεί αμέσως η απλή αναλογική, όπως έχει διακηρύξει ο πρόεδρος της Ν.Δ.

Ολα αυτά που σχεδιάζουν σήμερα στο κυβερνών κόμμα μπορεί να μη γίνουν ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι πήραν ανάσα και κέρδισαν χρόνο για να επιχειρήσουν ανασύνταξη και συσπείρωση της εκλογικής τους βάσης. Η διαρκής αιμορραγία που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις γίνεται εφιάλτης στην Κουμουνδούρου και επιχειρούν να τον ξορκίσουν, αναβιώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές. Προς αυτή την κατεύθυνση αναμένεται να αξιοποιηθούν όλες οι υποθέσεις σκανδάλων -και δήθεν σκανδάλων- του παρελθόντος, που τώρα έρχονται στην πρώτη γραμμή, όπως και η αντιδιαστολή με τις «νεοφιλελεύθερες επιλογές» που κατά την κυβέρνηση θα εφαρμόσει η Ν.Δ. αν κυβερνήσει. Ο στόχος είναι ένας: να μπορέσει να «κρατηθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά άνω του 20%, επαναπατρίζοντας ένα μεγάλο τμήμα των αναποφάσιστων. Οι εκλογές ίσως αργήσουν, αλλά η προεκλογική περίοδος άρχισε με σκληρό ροκ.