ΚΑΠΟΤΕ στη δουλειά μας, η συνέντευξη των πρωθυπουργών ήταν ευαγγέλιο. Τις κρατούσαμε καιρό πάνω στο γραφείο μας, δίπλα στα λεξικά. Και κάθε φορά προσπαθούσαμε να προβλέψουμε τις πολιτικές εξελίξεις από τα λεγόμενά τους. Πολύ σημαντικές ήταν και οι συνεντεύξεις κορυφαίων υπουργών. Πάντα είχαν είδηση, ενώ οι ίδιοι φρόντιζαν να μην αυτοδιαψευστούν από τις εξελίξεις που ακολουθούσαν στον τομέα της ευθύνης τους. Τώρα -ντρέπομαι που το λέω- σπάνια διαβάζω συνεντεύξεις. Βλέπω μόνο τους τίτλους και γυρίζω σελίδα. Πάντα οι πολιτικοί έλεγαν παραμύθια, εδώ και αλλού. Ηξεραν, όμως, πότε θα τα πουν και με ποιον τρόπο, ώστε να μη διασύρονται. Από το 2009 και μετά, όμως, που ξέσπασε η κρίση, έχουμε διαβάσει από το πολιτικό προσωπικό, όλες τις εκδοχές και τις αντίθετές τους. Και στο τέλος συμβαίνει κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό από αυτό που έχει ειπωθεί με κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις. Το αποτέλεσμα είναι να πληγεί ανεπανόρθωτα η αξιοπιστία της πολιτικής, ενώ έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μια πρωτοφανής εξοικείωση με το ψέμα, ώστε κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Εδώ που φτάσαμε, αν ένας πολιτικός ηγέτης και οι επιτελείς του θέλουν να επενδύσουν σοβαρά στην επόμενη ημέρα, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποφεύγουν τις προβλέψεις και να μην υπόσχονται τίποτα. Θα ήταν αρκετό να λένε «θα κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να μην προδώσουμε την εμπιστοσύνη σας».

Η Ν.Δ. προπαγανδίζει με κάθε τρόπο τα μεγαλύτερα ψέματα που έχει πει ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας - ο ίδιος τα έχει αποκαλέσει αυταπάτες. Αλήθεια είναι τα περισσότερα που λένε στην Πειραιώς, αλλά αποκρύπτουν τα δικά τους. Καμία καμπάνια δεν είναι αποτελεσματική αν δεν έχει αυτοκριτική και μετάνοια για τα πεπραγμένα του κόμματος όταν είχε το τιμόνι της χώρας. Θέλει να ξεχνάει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση ότι πήρε το 2012 την εξουσία με την υπόσχεση της επαναδιαπραγμάτευσης και τα περίφημα ισοδύναμα που θα προέκυπταν από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ώστε να μη χρειαστούν αλλά επώδυνα μέτρα για τους πολίτες. Το ΠΑΣΟΚ σφυροκοπεί καθημερινά τον πρωθυπουργό ότι εξαπάτησε τον κόσμο και ξεχνά ότι πήρε τις εκλογές πανηγυρικά το 2009 με υπόσχεση για καλύτερες ημέρες, αφού... λεφτά υπήρχαν, και δεν ψέλλισε λέξη για τη χρεοκοπία που ήταν προ των πυλών και το γνώριζε. Γιατί αν πιστέψουμε ότι δεν έβλεπε το παγόβουνο, αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το παραμύθι των προηγούμενων και το έκανε ομηρικό έπος. Το τερμάτισε, στα μπλόκα με τους αγρότες, με τους «δεν πληρώνω» στα διόδια, με τις συντάξεις που δεν θα μείωνε ποτέ, αντίθετα θα έδινε και 13 σύνταξη. Θυμόμαστε όλοι τότε που ο Αλέξης Τσίπρας είχε πάει στο σπίτι της γιαγιάς και της υποσχόταν ότι δεν θα πληρώσει χαράτσι. Ασε που ήταν αποφασισμένος να σταματήσει αυτά τα αίσχη των δεξιοπασόκων με τους μετακλητούς.

«ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ και ο κατώτατος μισθός και η κατώτατη σύνταξη», μας διαβεβαίωναν όπου έβρισκαν μικρόφωνο. «Αν είναι να υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις σαν το Ελληνικό, καλύτερα ψηφίστε Σαμαρά», ακούστηκε στην κορύφωση του προεκλογικού παραμυθιού, ενώ φράσεις που απογείωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν: «Θα έρθουν να μας πάρουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια; Μολών λαβέ!», «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», «Ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται» «Πλειστηριασμούς αυτοί; Σεισάχθεια εμείς!», «Με έναν νόμο και ένα άρθρο θα καταργήσουμε τα μνημόνια». Η αξιοπιστία της πολιτικής που αναζητούμε αυτά τα πέτρινα χρόνια βούλιαξε οριστικά στο Λουξεμβούργο.

ΠΑΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ. Πάει η πολιτική διαπραγμάτευση. Και το ΔΝΤ μένει να βάζει μέτρα και να μη δίνει χρήματα. Χωρίς κέρδος κέρατα. Μακάρι ο κατήφορος να σταματήσει εδώ και να ισορροπήσει η χώρα σε αυτό το πολύ χαμηλό σκαλοπάτι που βρίσκεται σήμερα. Γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Τώρα απαιτείται σοβαρότητα από άλλο πολιτικό μείγμα, με άλλ πρόσωπα και άλλη στόχευση. Τα πήγαινε-έλα και τα επικοινωνιακά τρικ εξαντλήθηκαν. Δεν υπάρχει χώρος για άλλους πειραματισμούς. Διαφορετικά θα επιβεβαιωθούν ξανά οι απαισιόδοξοι, που λένε ότι το πρόγραμμα αποκλείεται «να ολοκληρωθεί επιτυχώς» τον Ιούλιο του 2018. Και συνεπώς η κυβέρνηση θα πρέπει ή να κάνει εκλογές έως την ερχόμενη άνοιξη, ή να φορτωθεί μια νέα αποτυχία και ένα νέο μνημόνιο στην πλάτη.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ θέλουμε να ελπίζουμε ότι έστω και αυτό το κακό πρόγραμμα θα εφαρμοστεί χωρίς νέες περιπέτειες. Και ας χάσαμε όλα όσα θα έδιναν αέρα στα πανιά μας. Μη γελιόμαστε, δεν πέσαμε σε βράχο, αλλά η κυβέρνηση πήρε ό,τι είχαν προαποφασίσει οι δανειστές. Ο,τι θα έπαιρνε τρεις εβδομάδες νωρίτερα, χωρίς θρίλερ, χωρίς αγωνία. Εχασαν και η κυβέρνηση και η χώρα το καλό σενάριο, το χαμόγελο και την ελπίδα. Με την υπόσχεση ότι κάποτε θα χαμογελάσουν σε 45 χρόνια τα εγγόνια μας. Σχεδόν σε 5 δεκαετίες όλα θα πάνε καλά! Μας δουλεύουν οι δανειστές ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται; Η απάντηση είναι τίποτα από τα δύο. Γραφειοκράτες είναι και κλείνουν λογιστικά τις εκκρεμότητες, γιατί ούτε αυτοί έχουν το θάρρος να πουν την αλήθεια στους ψηφοφόρους τους. Αλλωστε, όπως έλεγε και ο Λένιν, «η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή».