ΡΕ, ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ οι καιροί! Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία. Ποιος το περίμενε να φαντάζει ως σωτήρας ο ηλικιωμένος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με όλα τα φορτία που κουβαλά στους ώμους του. Ο άνθρωπος που οδηγήθηκε, μέσα σε μια νύχτα, σε παραίτηση από την πρωθυπουργία απο τον τότε Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, επειδή απειλούσε (όπως πίστευαν το Βερολίνο και το Παρίσι) την ευρωπαϊκή συνοχή. Και προεκλογικά, και μετεκλογικά το ευρωπαϊκό ιερατείο και το απελπισμένο ιταλικό σύστημα κρεμάστηκαν πάνω σε αυτόν, για να περιορίσει με την εκρηκτική του παρουσία την επέλαση του κόμματος του διασκεδαστή Πέπε Γκρίλο.

Το σχέδιο της ολικής επαναφοράς του Μπερλουσκόνι δεν φαίνεται να πέτυχε στην πρώτη φάση, όπως είχε σχεδιαστεί από την ιταλική «κάστα» (έτσι αποκαλούν οι Ιταλοί αυτό που εμείς λέμε «σύστημα»). Εχει πολλές δυσκολίες, είναι αλήθεια, γιατί ένα μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινωνίας -διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δικαστές, αριστερόστροφοι πανεπιστημιακοί και γυναικεία κινήματα- βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα του ονόματός του. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπερλουσκόνι κατάφερε προεκλογικά να ενώσει την ιταλική Κεντροδεξιά, ενσωματώνοντας στον εκλογικό σχηματισμό του και τους ακραίους. Αστόχησε όμως το σύστημα στον εκλογικό σχεδιασμό, διότι το ακροδεξιό κόμμα, η περίφημη Λέγκα του Βορρά, πήγε καλύτερα μέσα στον συνασπισμό από το δικό του κόμμα, το Φόρτσα Ιτάλια. Την επομένη των εκλογών φάνηκε να δυσκολεύουν τα πράγματα, καθώς το Κόμμα των Πέντε Αστέρων ήταν έτοιμο να συνεργαστεί με τους ακροδεξιούς, για να συστήσουν αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Τώρα όλα, όμως, δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους, γιατί κερδίζει έδαφος η γραμμή του Μπερλουσκόνι, που είναι το «όλοι μαζί στη νέα κυβέρνηση» ,ώστε να επέλθει ισορροπία και να μην απειληθεί η ευρωπαϊκή πορεία της Ιταλίας. Ο Μπερλουσκόνι για τους Ευρωπαίους θα κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά. Θα λέει αυτά που θέλουν οι ψηφοφόροι να ακούνε, αλλά δεν θα απειλήσει ποτέ με έξοδο από το ευρώ. Ολα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ιταλία ενδιαφέρουν άμεσα τη χώρα μας.

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ σεντόνι είναι πολύ μεγάλο και φαρδύ, αλλά στην Αθήνα πολιτικοί και διπλωμάτες, δυστυχώς, γνωρίζουν λίγα γι’ αυτό. Παρ’ ότι η Ιταλία γειτνιάζει με τη χώρα μας, εμείς δεν ήρθαμε διπλωματικά όσο κοντά θα έπρεπε, ενώ οικονομολόγοι μας ερμηνεύουν πάντα την Ευρώπη με όρους Βερολίνου και δείχνουν να αγνοούν ότι στην πράξη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η ιταλική. Επισήμως είναι η Γαλλία, όχι όμως στην πραγματικότητα, λένε οι γνωρίζοντες. Στην Ελλάδα υποτιμούμε πολύ τη γειτονική χώρα, γιατί κολακευόμαστε να τη συγκρίνουμε με εμάς με το γνωστό «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα». Και για να επιβεβαιώνουμε κάθε τρεις και λίγο αυτή μας την πεποίθηση, επικαλούμαστε διάφορα παραδείγματα από τον ιταλικό Νότο, που πράγματι είναι ίδιος και χειρότερος από μας. Φοροδιαφυγή, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις είναι στην καθημερινότητα των νότιων Ιταλών, ενώ επιπλέον έχουν και τους «νονούς» που ελέγχουν μέχρι και τα ψιλικατζίδικα.

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ, όμως, «Ιταλία» στη διεθνή οικονομική σκακιέρα, εννοούμε τον ιταλικό Βορρά ο οποίος είναι καλύτερος από τη Γαλλία και καλύτερος από πολλά κρατίδια της Γερμανίας. Εκεί παράγεται ο πλούτος, εκεί βρίσκεται η ατμομηχανή της μεγάλης αυτής χώρας.
Οταν ξεκίνησε η ελληνική κρίση, είχα ακούσει έναν σπουδαίο Ιταλό πολιτικό να λέει ότι μετά την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Κύπρο το πρόβλημα θα έρθει στη Ρώμη και εκεί θα δοθεί η λύση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Γιατί μόνο η Ιταλία μπορεί να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη με τη μορφή που ξέρουμε ή να τη διαλύσει. Η Γαλλία δεν θα το κάνει ποτέ, γιατί αισθάνεται αυτοκρατορία και αρχηγός, παρότι σέρνεται πίσω από τη Γερμανία με τον περίφημο γαλλογερμανικό άξονα.

ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ πράγματι Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς την Ιταλία. Πρώτον, είναι ιδρυτική δύναμη. Δεύτερον, αν φύγει από το παιχνίδι σε μια στιγμή που η μεγάλη Βρετανία ακολούθησε τον δικό της δρόμο, δεν θα μιλάμε για ενωμένη Ευρώπη, αλλά για μια οικονομική συμβίωση μεταξύ Γερμανών, Γάλλων και των κρατών-δορυφόρων τους. Τώρα είναι η κρίσιμη ώρα. Η Ιταλία δεν είναι η Ελλάδα, μπορεί να ζήσει χωρίς ευρώ. Θα ταρακουνηθεί, αλλά αν επιστρέψει στο δικό της νόμισμα μετά από μια δεκαετία, θα έχει ρυθμούς ανάπτυξης απίστευτους, καθώς παράγει τα πάντα όλα: από καρφίτσες, μέχρι πλοία. Παντός είδους τρόφιμα, έπιπλα και αυτοκίνητα. Είναι ο βασιλιάς της μόδας και ο παράδεισος του τουρίστα. Ενα απέραντο μουσείο από άκρη σε άκρη. Επομένως, η Ιταλία είναι η μόνη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου που μπορεί να εκβιάσει αποτελεσματικά για αλλαγές στην αρχιτεκτονική του ενιαίου νομίσματος. Χωρίς αμφιβολία έχουν δίκιο οι Γερμανοί οικονομολόγοι που λένε ότι αν γίνουν αυτά που ζητούν οι Ιταλοί, θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός στη Γερμανία και θα φτάσει στο 4,5%. Αυτό η Μέρκελ δεν το αντέχει, ούτε της επιτρέπεται από το πανίσχυρο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας της. Ετσι θα απαιτηθούν μήνες -αν όχι χρόνια- για να βρεθεί η χρυσή τομή. Δηλαδή μια αλχημεία που θα κληθεί να κάνει σταδιακά και αθόρυβα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οποτε και όταν αυτό συμβεί, το ιταλικό σεντόνι θα σώσει και την Ελλάδα, που απέδειξε μετά από 9 χρόνια πως μόνη της δεν μπορεί.