Χάφαρος με νότες. Χορταστικός στο παιχνίδι του με όλη την έννοια της λέξης. Δεν έχει το αέρινο και ανάλαφρο στιλ του Κολομβιανού Ροντρίγκες, αλλά είναι ένα ερπυστριοφόρο τεθωρακισμένο όχημα, που οργώνει συνεχώς όλο το γήπεδο. Κόβει, πασάρει, ντριμπλάρει, σκοράρει και το μεγάλο του χάρισμα είναι, ότι έχει πατήματα και στις δύο περιοχές.

Ο Αζάρ, ο Μάρτενς και ο Μιράκας, που θεωρούνται οι βεντέτες του Βελγίου, φάνταζαν χθες βράδυ σαν φτερούγισες μπροστά στον κοκκινομάλλη πιτσιρικά.

Ο Λουκάκου δεν είναι για τον πάγκο. Αυτός πρέπει να ξεκινάει σαν ο βασικός σέντερ φορ. Οταν μπήκε χθες σαν αλλαγή, το Βέλγιο απόκτησε μεγαλύτερη ουσία και οντότητα. Οσο γι’ αυτή την σκατόφατσα τον Φελαϊνί, δεν κάνει για επιθετικός.

Η φυσική του θέση είναι να παίζει μπροστά από τους δύο στόπερ, σαν αμυντικός χαφ. Εχει δυνατό εκτόπισμα, γερό άλμα, πολύ σκληρόπετσος και μαρκάρει με ταχύτητα. Πάνω του έσπαγαν στην παράταση οι επιθέσεις των Αμερικανών.

Πάντως, το χθεσινοβραδινό παιχνίδι ήταν συγκλονιστικό. Ναι, μεν, το Βέλγιο είχε το πάνω χέρι και έχασε ευκαιρίες με το τσουβάλι, αλλά οι γιάνκηδες δεν πέταξαν ούτε στιγμή λευκή πετσέτα.

Ειδικά στην παράταση ήταν συγκινητική η προσπάθειά τους. Μπορεί να μη ξέρουν μεγάλη μπάλα, αλλά είναι φοβεροί αθλητές. Λόγω ανικανότητας, κυρίως, έχασαν κι αυτοί κάποιες σπάνιες ευκαιρίες, αλλά θα ήταν ποδοσφαιρική αδικία να πάνε στους «8» οι Αμερικανοί και όχι οι Βέλγοι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να χαλάει το πρωτόκολλο...

P.S. Ηθελα να’ ξερα, τι θα γίνει μ’ αυτή την Αργεντινή αν ο φύγει ο Μέσι από τη μέση;