Quantcast

Βούρδουλα και μαστίγιο θέλουν...

Ο Γιώργος Γεωργίου εξηγεί, με τον δικό του τρόπο, την πορεία της Βραζιλίας στο Μουντιάλ.
Εκεί που έβλεπα χθες τον δεύτερο σερί διασυρμό της Βραζιλίας (0-3 από την Ολλανδία), μου πέρασε από το μυαλό μια πολύ σωστή σκέψη και αμέσως την είπα δυνατά από μέσα μου: «Ρε, τι κορόιδα είμαστε όλοι που πιστεύαμε ότι αυτή η ομάδα ήταν το πρώτο φαβορί για να πάρει την κατσαρόλα; Αυτός ο Νταβίντ Λουίζ, αυτός ο Όσκαρ, ο Ουίλιαν και ο Ραμίρες, δεν μπόρεσαν να πάρουν με την Τσέλσι το πρωτάθλημα στην Αγγλία, και θα έπαιρναν τώρα το Μουντιάλ;

Με την Κρίσταλ Πάλας, την Κάρντιφ, τη Φούλαμ, τη Χαλ και τα υπόλοιπα αγγλικά σαπάκια έπαιζαν και πήραν τελικά από τα τρία το μακρύτερο... Πως ήταν, λοιπόν, δυνατό να σηκώσουν τώρα αυτό το τρόπαιο κόντρα στην Αργεντινή, στην Γερμανία, στην Ολλανδία και σε κάποιες άλλες ισχυρές εθνικές ομάδες; Και μάλιστα χωρίς τον Μουρίνιο προπονητή, αλλά έχοντας στον πάγκο αυτό τον απερίγραπτο Σκολάρι;

Πέρα όμως από το γεγονός ότι αυτή η ομάδα δεν έχει πια παικταράδες του παρελθόντος, βγαίνει τώρα και ένα μεγάλο συμπέρασμα. Η Βραζιλία έχει μείνει πολλά χρόνια πίσω από την Ευρώπη σε τακτικές και συστήματα. Και επίσης όταν παίζουν 11 Βραζιλιάνοι παίκτες, βλέπεις μια φοβερή αθωότητα, μια φοβερή αφέλεια και προχειρότητα στο παιχνίδι τους που φθάνει στα όρια της αναρχίας.

Ο σέντερ μπακ πάει και γίνεται σέντερ φορ, ο αριστερός μπακ κάνει κι αυτός το ίδιο και δεν τους καίγεται καρφάκι που πίσω η άμυνα είναι ένα ξέφραγο αμπέλι. Γι’ αυτό ρουφάνε σαν χαρούπια τα γκολ.

Οι Βραζιλιάνοι παίκτες αποδίδουν και ξεχωρίζουν μόνο όταν είναι κάτω από επιτήρηση και τις εντολές των ευρωπαίων. Βούρδουλα θέλουν και μαστίγιο.... Εκτός αν είναι και οι 11 της κλάσης του Ρονάλντο, του Ροναλντίνιο, του Ριβάλντο, του Ρομπέρτο Κάρλος και του Καφού. Τότε, βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα. Χέστηκε ο κώλος σου. Αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι από τακτικές και συστήματα.