«Εγώ είμαι από τις περιπτώσεις ηθοποιών που μπήκαν στο πεδίο της διασημότητας από τον κινηματογράφο. Δεν είμαι παιδί της τηλεόρασης αλλά του θεάτρου τέχνης. Από κει με "τσίμπησαν" λοιπόν, και με μετέφεραν και στην τηλεόραση. Τώρα για την εικόνα στην οποία αναφέρεσαι είναι τα κουτάκια της διαχείριση. Λένε "αυτός είναι αυτό" και τους βολεύει έτσι ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται τους ανθρώπους, τα "εργαλεία". Διότι για μια τηλεοπτική παραγωγή είμαστε».

Έχετε πιάσει πάτο;

«Ναι, αμέ. Αλλά η πρώτη φορά δεν είναι ποτέ ίδια με τις επόμενες. Σε μια μεγάλη απογοήτευση που είχα πριν από λίγη καιρό, σε σχέση με κάτι δικό μου, γελούσα και έλεγα: "Ρε γαμώτο, τι κρίμα, δεν μπορώ να ευχαριστηθώ ούτε καν την απογοήτευση γιατί ξέρω ότι θα περάσει! ».

Αυτό όμως είναι μια ωραία ασφάλεια...

«Είναι αποτέλεσμα γνώσης. Πόσο να δυστυχήσεις αφού ξέρεις ότι θα περάσει; Είναι ζήτημα ημερών να τελειώσει το όλο πράγμα. Ο πάτος, λοιπόν, θέλει ψυχραιμία! Θέλει να το ευχαριστηθείς να πάρεις αυτό που σου δίνει από τα συναισθήματά που σου γεννάει να βγεις δυνατός, δημιουργικός».