Και σ’ αυτήν ακόμα την περίπτωση, διαφαίνεται το τεράστιο φάσμα των αντιδράσεων κατά τη μετάβαση από τον «παραδοσιακό» τύπο πατέρα στο «νέο» πατέρα» παρά το γεγονός ότι οι πατέρες που διεκδικούν δυναμικά την ανατροφή των παιδιών τους αποτελούν ακόμα μικρή μειοψηφία.

Kείμενο της ψυχολόγου Herrad Schenk

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προτιμούν να «αποχωρήσουν», αφήνοντας τα παιδιά να μεγαλώσουν κοντά στη μητέρα τους, ενώ το ποσοστό εκείνων που αναλαμβάνουν την κηδεμονία των παιδιών τους δεν ξεπερνάει το 10%.

Όπως έδειξε μια αμερικανική μελέτη , οι τακτικές και συχνές συναντήσεις με τον πατέρα αποτελούν μάλλον εξαίρεση παρά κανόνα: Μόνο το 16% των παιδιών έβλεπαν τον πατέρα τους τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, το 17% τον συναντούσαν μία φορά το μήνα, το 15% τον είχαν δει μία φορά μέσα στη διάρκεια του χρόνου, ενώ για ένα 16% των παιδιών, η τελευταία συνάντηση με τον πατέρα τους είχε λάβει χώρα ένα εως πέντε χρόνια πριν.

Το ένα τρίτο των παιδιών χωρισμένων γονιών, δηλαδή το 35%, είχαν να δουν τον πατέρα τους πάνω από πέντε χρόνια.

Αλλά και στη Γερμανία τα δεδομένα δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ.

Μια μελέτη που διεξήχθη στο Αμβούργο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το 40% των παιδιών με χωρισμένους γονείς δεν έχουν καμιά επαφή με τον πατέρα τους, ενώ μια άλλη έρευνα στο Βερολίνο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ανεβάζει αυτό το ποσοστό στο 42%. Μόνο ένα στα τέσσερα παιδιά (27%) είχε καλή σχέση με τον πατέρα.

Περισσότερα στο boro.gr