Με περισσότερα από τριάντα χρόνια χορογραφικής ζωής, η Μαγκύ Μαρέν δεν έπαψε ποτέ να ιντριγκάρει το κοινό...
Με περισσότερα από τριάντα χρόνια χορογραφικής ζωής, η Μαγκύ Μαρέν δεν έπαψε ποτέ να αμφισβητεί το «αισθητικά ορθό», να διερευνά τη δυνατότητα του ανθρώπινου σώματος να αφηγείται τη ζωή, αλλά και να ιντριγκάρει το κοινό, γοητεύοντάς το ή και προκαλώντας του αποστροφή.
Mε τα έργα της «BiT» και «Singspiele», η περίφημη χορογράφος, εμβληματική μορφή του σύγχρονου γαλλικού χορού και αγαπημένη του ελληνικού κοινού επιστρέφει για πέμπτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών.Ακόμα πιο ριζοσπαστική, τολμηρή και ακαταπόνητη, η Γαλλίδα χορογράφος επανακάμπτει στην Πειραιώς 260 (2-4/6), με την πρόσφατη δημιουργία της, «BiT» (τίτλος που παραπέμπει στον ρυθμό της techno) και μας καλεί να βυθιστούμε σε ένα ρυθμικό σύμπαν που διεγείρει τις αισθήσεις: Επί σκηνής, τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες δονούνται υπό τους ήχους των κρουστών ή της ηλεκτρονικής μουσικής, συνθέτοντας εικόνες σκοτεινές μεγάλης εικαστικής δύναμης, που θυμίζουν πίνακες του Γκόγια ή του Μπος.
Με πηγή έμπνευσης το έργο του Γάλλου φιλοσόφου Πιερ Σοβανέ «Ο ρυθμός και ο λόγος», η Μαγκύ Μαρέν φιλοδοξεί να παρασύρει το κοινό σε ένα αγχωτικό ημίφως, υπογράφοντας μια χορογραφία άλλοτε πένθιμη, άλλοτε οργισμένη, βαθιά πολιτική ωστόσο, και σε ευθεία σύνδεση με τη ζωή, ως επιτομή προηγούμενων έργων της (βλ. «May Be», «Umwelt» ή «Turba»).
Η δεύτερη παράσταση που υπογράφει φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών η αγαπημένη του ελληνικού κοινού χορογράφος, αποτελεί μια περφόρμανς που κινείται αυτή τη φορά σε εντελώς διαφορετικό μουσικά κλίμα, καθώς αντλεί -όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος της- από την ατμόσφαιρα του γερμανικού Lied, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Στο «Singspiele» που παρουσιάζει στην Πειραιώς 260, στις 9 και 10 Ιουνίου, η Μαρέν εξερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη και την ανάγκη της να αναγνωρίζεται ως μοναδική. Το έργο διαφεύγει σκηνικού είδους και κατηγοριοποίησης, χωρίς να προσδιορίζει αν πρόκειται για μια χορογραφία, θεατρική δράση ή κάτι άλλο.
Το σόλο ερμηνεύει ο υπέροχος Νταβίντ Μαμπούς, υποδυόμενος έναν άνδρα με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μπροστά του, ο οποίος επιδίδεται σε ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων αλλάζοντας κάθε μέρα ταυτότητα.
Ο Γάλλος χορευτής ενσαρκώνει διαφορετικά πρόσωπα, επώνυμους και μη, μακριά από τις λέξεις και με αποκλειστικό εργαλείο του το ανθρώπινο σώμα και πρωτίστως το πρόσωπο - αφού «αυτό μας ορίζει στο βλέμμα του Αλλου», όπως επισημαίνει η Γαλλίδα χορογράφος επικαλούμενη τον φιλόσοφο Εμμανουέλ Λεβινάς.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών έχει παρουσιάσει τα έργα: «Umwelt» (2006), «Turba» (2008), «May B» (2011), «Salves» (2011), «Νocturnes» (2013).