Ηταν κωμικό και συγχρόνως τραγικό να βλέπεις τους παίκτες του Ολυμπιακού να κυνηγάνε συνεχώς τον αντίπαλο για να τον αναχαιτίσουν και από κει και πέρα επί 90 λεπτά να μην μπορούν να δημιουργήσουν και να απειλήσουν. Τι πούλημα της μπάλας ήταν αυτό; Μία-δύο πάσες και στοπ. Τρίτη πάσα δεν μπορούσαν να αλλάξουν. Πέταγαν τη μπάλα πάνω στους Γερμανούς. Τι δημιουργία, όμως, να περίμενες απ’ αυτά τα χαφ; Ο Σαλίνο είναι μυρωδιάς από ανάπτυξη και δημιουργία. Ο Κασάμι και ο Καμπιάσο μόνο κυνηγάνε. Δεν είναι ικανοί κάτω από πίεση να απειλήσουν. Και ο μόνος ποιοτικός παίκτης στα χαφ γι’ αυτή τη δουλειά, ο Ντομίγκες, λόγω ηλικίας γρήγορα κλάταρε από δυνάμεις και εξαφανίστηκε από το γήπεδο. Τελικά, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δύσκολα, πολύ δύσκολα θα γλίτωνε την ήττα ο Ολυμπιακός. Οταν συνεχώς αμύνεσαι και δεν μπορείς να απειλήσεις, κάποια στιγμή θα τα φας τα γκολ.

Εντύπωση επίσης μου προκάλεσε, ότι από τους καινούργιους παίκτες που πήρε τώρα ο Ολυμπιακός, ουδείς ξεχώρισε, ουδείς διακρίθηκε. Ούτε ο Κόστα, ούτε ο Παρτό, ούτε ο Ιντέγκε, ούτε ο Ερνάνι, που μπήκε αλλαγή. Ολοι τους πλατσούρισαν σε ρηχά νερά. Ισως να είναι ακόμα ανέτοιμοι, ο χρόνος θα το δείξει. Οσο για τον Σίλβα, ένα συνηθισμένο κοουτσάρισμα, χωρίς καμία καινοτομία και χωρίς φαεινές ιδέες, τόσο στην τακτική, όσο και στις αλλαγές που έκανε.

Η Μπάγερν δεν έχει καμία σχέση με την προ 3ετίας υπερομάδα του Χάινκες. Δεν της ταιριάζει η συνταγή του Πέπε, πασάκι στο πασάκι και γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης. Και είναι φανερό ότι όταν της λείπει ο Ρόμπεν, χάνει σημαντικά την επιθετική της δύναμη. Και το παράξενο ήταν, ότι χθες ο Λεβαντόφσκι ήταν τελείως εξαφανισμένος από το γήπεδο. Εντάξει, χθες η Μπάγερν βρήκε απέναντί της έναν κακό Ολυμπιακό και έκανε περίπατο. Τι θα γίνει, όμως, όταν βρει μπροστά της τη Μπάρτσα, τη Ρεάλ ή κάποια άλλη γερή ομάδα;