Ο Ντιέγο Πάμπλο Σιμεόνε γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1970 στο Μπουένος Άιρες και ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Βέλεζ Σάρσφιλντ.
 
Ήταν μόλις 14 ετών όταν ο προπονητής του στους μικρούς, Βικτόριο Σπινέτο, του έδωσε το προσωνύμιο "Cholo", επειδή του θύμιζε τον Καρμέλο Σιμεόνε, παλιό παίκτη της Μπόκα Τζούνιορς με το ίδιο παρατσούκλι.

Για τον Ντιέγκο Σιμεόνε οι έξι από τις επτά ημέρες της εβδομάδας ήταν αχρείαστες. Αρκούσε μόνο η Κυριακή.
 
Ξυπνούσε στο Μπουένος Άιρες το πρωί και με το καλημέρα –λόγω διαφορά ώρας- έβλεπε στην τηλεόραση Νάπολι και Ντιέγκο Μαραντόνα, στη συνέχεια έπαιζε μπάλα στην πλατεία και το απόγευμα στηνόταν και πάλι μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει πρωτάθλημα Αργεντινής.

Όποιος είδε εκείνη την εποχή Ιταλικό ποδόσφαιρο και σήμερα βλέπει την Ατλέτικο του Σιμεόνε δεν μπορεί παρά να έχει εντοπίσει κοινά στοιχεία.
 
Όπως ακριβώς συνέβαινε και με το ιταλικό στιλ, ο Σιμεόνε και οι ομάδες του έχουν φανατικούς φίλους και οργισμένους εχθρούς.

Φίλους που βλέπουν στην Ατλέτικο, ορμή, αγριάδα, ποδοσφαιρική αλητεία, σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Εχθρούς που δεν αντέχουν τα μαρκαρίσματα στο όριο του… φόνου, το αντιποδόσφαιρο που καταστρέφει τον αντίπαλο, τις καθυστερήσεις που θυμίζουν τη δική μας Γ’ Εθνική, τον ίδιο τον Σιμεόνε που χτυπιέται στη διάρκεια του αγώνα, πιάνει τα γεννητικά όργανά του όταν μπαίνει στο γήπεδο της αντίπαλής ομάδας και αναγκάζει τον σκηνοθέτη να τον κυνηγά περισσότερο και από τη μπάλα.

Όπως ακριβώς συνέβη και με την περίπτωση του Οτο Ρεχάγκελ και την Εθνική που κατέκτησε το Euro του 2004, αν ο Σιμεόνε είναι στην ομάδα σου, τον λατρεύεις και του δίνεις μυθολογικές διαστάσεις. Αν όμως είναι αντίπαλος τότε τον θεωρείς βρώμικο, εκνευριστικό και… καραγκιόζη των γηπέδων.

Το κλασικό μότο του είναι το «Πάμε παιχνίδι-παιχνίδι». Όταν το λέει ο Σούλης Παπαδόπουλος είναι… γραφική ατάκα. Όταν το λέει ο Σιμεόνε, για κάποιους είναι ποδοσφαιρική φιλοσοφία.

Διαβάστε περισσότερα στο pamesports.gr