Γαλλία: O,τι έλεγα πριν ξεκινήσει η διοργάνωση, βγήκε φωτογραφία και στην πράξη. Δεν τη θεωρώ σαν το πρώτο φαβορί για να σηκώσει το κατσαρόλι. Ναι, μεν, έχει βγάλει κάποιους καλούς καινούργιους παίκτες, αλλά δυστυχώς δεν έχουν (τουλάχιστον ακόμα) την προσωπικότητα και το μεγαλείο του Ζίνταν, του Ντεσάμπς, του Ντεσάτι, του Μπλαν, του Λιζαραζπυ, του Βιεϊρα, του Μπαρτεζ, του Πετι, του Τρεζεγκέ και του Τζορκαεφ, που το 1998 και το 2000 πήραν το Μουντιάλ και το Γιούρο αντίστοιχα. Ούτε έχουν επίσης την ποιότητα και κυρίως την προσωπικότητα του Πλατινί, του Ζιρες, του Τιγκανα, του Φερναντεζ, του Σιξ ξκαι του Μπατιστον που πήραν το 1984 το Γιούρο. Και κάτι άλλο πολύ βασικό. Για την Γαλλία. Οταν έχεις μαζεμένους στην ομάδα σου 8-9 μαύρους από την Αφρική είναι φοβερά δύσκολο να σηκώσεις ένα τέτοιο τρόπαιο. Στη μπάλα, άλλο ο μαύρος από την Αφρική και άλλο ο μαύρος από τη Βραζιλία. Τρομακτική η διαφορά.

Αγγλία: Με τους καινούργιους παίκτες που έχει βγάλει είναι βελτιωμένη σε σύγκριση με το παρελθόν. Πιο ευρηματική, πιο δεμένη, πιο παθιασμένη, πιο στρωτή μπάλα, αλλά το παλιό της χούι δεν το έχει αποβάλει ακόμα. Επιπόλαιη και αφελής. Το γκολ που έφαγε από τους ανύπαρκτους Ρώσους, ένας αφελής και επιπόλαιος το τρώει μόνο. Επίσης είναι έγκλημα να παίζει αυτό το νανάκι, ο Στέρλιγκ, και να μένει στον πάγκο ο Βάρντι, που μαζί με τον Κέιν, στην επίθεση είχαν ξεπατώσει τους Ρώσους στα γκολ. Ο Βάρντι πήρε το πρωτάθλημα και έχει τεράστια ψυχολογία.

Ρωσία: Η τραγωδία!!! Δεν έχει τίποτα απολύτως. Αυτά κάνει ο νεοπλουτισμός και ο σούπερ καπιταλισμός. Με άλλα πράγματα ασχολούνται τώρα τα πιτσιρίκια στη Ρωσία και όχι με τη μπάλα.

Κροατία: Από τη στιγμή που έχει στην 11αδα της τον Μόντριτς, τον Ρακιτιτς, τον Ματζουκιτς, τον Περισιτς, φυσικό και επόμενο να ήταν εντυπωσιακή με την Τουρκία. Αυτή η ομάδα είναι άκρως επικίνδυνη για όλους. Προσοχή!!!

Γερμανία: Φυσικά παραμένει πάντα μια καλή ομαδα, που ακουμπάς πάνω της με εμπιστοσύνη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η φορμαρισμένη Γερμανία, η ομάδα Γιοματάρι του περασμένου Μουντιάλ. Εχει κάποιες αδυναμίες στην ανάπτυξή της και ακόμα περισσότερες στην αμυντική της λειτουργία. Θαύμα ήταν που γλίτωσε κάποιο γκολ από τους παθιασμένους Ουρανούς.

Πολωνία: Η έκπληξη!!! Πολύ βελτιωμένη σε σύγκριση με το παρελθόν. Και τεχνική. Και δυναμική. Εντάξει ο αντίπαλος που έπαιξε ήταν της πλάκας, αλλά τα καλά στοιχεία που έχει τώρα, γίνονται αμέσως ορατά.

Ιταλία: H ύπουλη οχιά χτύπησε και πάλι. Δύο τσιμπήματα στην καρωτίδα και πάρτο κάτω το Βέλγιο. Το έχω ξαναπεί πολλές φορές. Η Ιταλία είναι η μόνη ομάδα που δεν παίζει όσο μπορεί. Παίζει όσο θέλει. Στα παπάρια της το θέαμα. Το αποτέλεσμα και η ουσία τη νοιάζει μόνο. Ο πολυμήχανος Αντόνιο Κοντε με το 5-3-2 (πάντα με λίμπερο) κλείστηκε στο καβούρι του, έδωσε χώρο στους Βέλγους και τους χτύπησε κόντρα, Πάντως, δεν έχει τους παικταράδες και τα μεγάλα ονόματα που είχε κάποτε. Διατηρεί, όμως, πάντα τη δικής της γνωστή φιλοσοφία.

Βέλγιο: Eχει βγάλει μια καλή φουρνιά παικτών, αλλά δυστυχώς δεν έχουν προσωπικότητα. Νοοτροπία μικρής ομάδας. Βλακεία του προπονητή που δεν ξεκίνησε με τον Καράσκο και είναι τεράστια πρόκληση να παίζει βασικός ο Στάθης Ψάλτης του Βελγίου, ο Φελαϊνί. Μιλάμε για νούμερο πρώτου μεγέθους.

Ισπανία: Mια ομάδα μόνος του ο παμμέγιστος Ινιέστα. Οταν αποχωρήσει θα μείνει γυμνή η Ισπανία, διότι δεν έχει βγει ακόμα κάποιος αντικαταστάτης του. Το μεγάλο πλεονέκτημα της ομάδας είναι η εύστοχη πάσα κάτω από πίεση και το μεγάλο μειονέκτημα δεν σουτάρει έξω από την περιοχή. Θέλει να μπαίνει με τη μπάλα μέσα στα δίχτυα. Σε κουράζει το στιλ που παίζει, αλλά είμαι και φέτος από το μεγάλα φαβορί.