Πόσο μου έχεις λείψει μαμά… Πόσο μου έχεις λείψει μπαμπά… Πόσο συχνά το ακούμε ή το αφουγκραζόμαστε αυτό το παράπονο στα παιδιά; Πόσο πολύ ανάγκη έχουν από την παρουσία μας δίπλα τους, κοντά τους;
Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας
Πόσο μου έχεις λείψει μαμά… Πόσο μου έχεις λείψει μπαμπά… Πόσο συχνά το ακούμε ή το αφουγκραζόμαστε αυτό το παράπονο στα παιδιά; Πόσο πολύ ανάγκη έχουν από την παρουσία μας δίπλα τους, κοντά τους;
Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα υποκατάστατο. Ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τα λεφτά...Πόσο μου έχεις λείψει μαμά… Πόσο μου έχεις λείψει μπαμπά… Πόσο συχνά το ακούμε ή το αφουγκραζόμαστε αυτό το παράπονο στα παιδιά; Πόσο πολύ ανάγκη έχουν από την παρουσία μας δίπλα τους, κοντά τους;
Ούτε οι καλύτεροι δάσκαλοι, ούτε τα πιο ωραία ταξίδια.. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους.
Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πως πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα... Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από την βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτυ. Μας θέλουν δίπλα τους σαν στήριγμα, να βάζουμε πλάτη στα ξεκινήματά τους.
Διαβάστε περισσότερα στο Nowdoctor.gr