Οι εκτός τόπου. Τα θέλουν όλα, τα απαιτούν σαν κακομαθημένα παλιόπαιδα, έχουν την απολύτως ανάποδη εικόνα για τον εαυτό τους και το ταλέντο τους. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η παρουσία τους και η ''προσφορά'' τους στην τέχνη, κινείται μεταξύ αδιάφορου και ανεπιθύμητου. Χρόνια καίει μέσα τους η απορία "Γιατί ο Ολίβιε κι όχι εγώ;"

Οι σκληροπυρηνικοί. Αποφασίζουν και διατάζουν. Απευθύνονται με διαταγές και διαγγέλματα. Βοναπαρτισμός και καλπάζουσα αναίδεια. Ο κόσμος φτιάχτηκε για να τους υπηρετεί. Το θεωρούν εξακριβωμένο. Είναι σκοτωμένοι με όλους, αλλά πάντα ένα νέο ανίδεο θύμα μαγνητίζεται από το εμβληματικό παρουσιαστικό και το δυνατό "λέγειν" τους. Σπάνια, πολύ σπάνια ταλαντούχοι.

Οι σέξι. Χρησιμοποιούν ως εργαλείο τα φυσικά τους προσόντα. Στη σκηνή, στο παρασκήνιο, στις συμφωνίες, παντού. Πρώτα αναγνωρίζεται το ντεκολτέ, το μούσκουλο, το λίκνισμα και μετά το πρόσωπο. Διαθέσιμοι μονίμως. Μια χαρά επιβιώνουν.

Οι σατραπίσκοι. Αναγνωρίζονται από το ανασηκωμένο πηγούνι και το παγωμένο βλέμμα. Βρίσκουν παντού λάθη, ελλείψεις, δεν ικανοποιούνται με τίποτε και αρέσκονται να βασανίζουν τους γύρω τους. Στον επιχειρηματία (και στους δημοσιογράφους που νομίζουν πως έχουν ανάγκη), απλώς "κοτούλες". Λεβεντομ@λ@κες.

Οι ινσταγκραμικοί. Φυσική προέκταση των social media. Ζουν μόνο γι' αυτά, αναπνέουν μόνο στο διαδίκτυο, θεωρούν υποχρέωσή τους ν' ανεβάζουν κάθε 10 λεπτά τη φάτσα τους, τη μαμά τους, τα γλέντια τους, τα φαγητά τους μαζί με χαζοχαρούμενα αποφθέγματα περί νοήματος της ζωής. Οι βουλιμικοί του post.

Οι γλοιώδεις. Δημιουργούν ποταμάκια από σάλια σε πρεμιέρες, σε πνίγουν στα like όποια μπούρδα κι αν αναρτήσεις. Είναι οι καλούληδες, αυτοί που σου χτυπάνε την πλάτη να μην στενοχωριέσαι και γεμίζουν το ίνμποξ σου μαμαδίστικες συμβουλές. Εμφανίζονται παντού, με μόνιμη υπερέκκριση σιέλου. Μάστιγα, λέμε.

Οι μπαταχτσήδες. Ζητούν τον ουρανό με τ άστρα, απαιτούν το αδύνατο κι όταν αυτό συμβαίνει και πρέπει να πληρώσουν τους εργαζόμενους που καταταλαιπώρησαν, εξαφανίζονται.

Όλο και πληθαίνουν, ενώ είναι εντυπωσιακά ευρηματικός ο κατάλογος των δικαιολογιών, που εφευρίσκουν, προκειμένου να μοιράσουν "φέσια".

Οι ζήτουλες. Όλο ζητιανεύουν. Ζητιανεύουν προσοχή, συνεντευξούλες, δελτιάκια, μπανεράκια, προσκλησούλες, σποτάκια, ψιλορουσφετάκια, ό,τι να’ ναι αρκεί να είναι δωρεάν. Συμπαθείς βέβαια, αλλά στα μνμ τους στο κινητό, όλοι βάζουμε αντί ονόματος: "όοοοοοχι"!!!!

Οι εμμονικοί. Συνήθως προκαλούν γέλιο. Είναι αργόσχολοι και γραφικοί. Όλο κάτι ή κάποιος τους θίγει, ανεβοκατεβάζουν πύρινα στάτους, κατακεραυνώνοντας κάθε φορά και κάποιον, απειλούν, αναψοκοκκινίζουν και αυτοαναφλέγονται. Κάποιοι εξ αυτών, υπήρξαν στο παρελθόν εμπνευσμένοι. Εγκαταλείποντάς τους οριστικά -πριν χρόνια- η έμπνευση, δόθηκε χώρος στα δηλητήρια του φθόνου και της κατινιάς.

Οι ερωτύλοι. Για να "δημιουργήσουν", χρειάζονται το χαρέμι τους, στο θέατρο. Τη σύζυγο, την αγαπημένη (συχνά και τις δύο), το φλερτ τους, τις ερωτοχτυπημένες μαθήτριες και μαθητές τους, τους "βοηθούς" τους.

Στην πιάτσα, τους γνωρίζουν όλοι και κανείς ποτέ (όσο τουλάχιστον παραμένουν θιασάρχες) δεν τους πατάει τον κάλο, γιατί είναι και εκδικητικά πλάσματα.

Οι υπερεκτιμημένοι. Οι διασυνδεδεμένοι δηλαδή. Οι πανταχού παρόντες, όποιος άνεμος κι αν φυσάει. Οι καλοπληρωμένοι, οι επιδοτούμενοι, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Όχι απαραιτήτως μεγάλης ηλικίας. Τελευταία διαπιστώνεται επέλαση νεαρών κολοπετσωμένων καλλιτεχνών παντού. Υπερπροβεβλημένοι, υπερξεσκονισμένοι, υπέρλαμπρες μετριότητες, υπερταλαντούχες όμως, στη διαχείριση των αναγκών και των επιταγών της θεατρικής... μασονίας.

Οι Δήμοι Σταρένιοι. Φροντίζουν δολίως, να πληροφορούνται όλα τα αντίπαλα ''μπορντερό'', με σκοπό τη διάδοση της αποτυχίας των συναδέλφων τους.. Τηλεφωνούν στους -εξειδικευμένους σε θεατρικά γκόσιπ- δημοσιογράφους, διαχέουν την πληροφορία κι έτσι εξασφαλίζουν και την εύνοια του ''δημοσιογράφου'' και χτύπημα κάτω από τη μέση, στον αντίζηλο. )Χαφιεδίσκοι.

Οι χαμαιλέοντες. Όλοι οι παραπάνω μαζί.