«Είχα ακούσει για το έργο και το θέμα του, αλλά το διάβασα όταν μου το έδωσε ο σκηνοθέτης και ξετρελάθηκα με τον τρόπο που γράφει ο Λουστγκάρτεν.

Είναι αλήθεια ότι το έχουν οι Aγγλοι με την αφήγηση. Είναι κλασικοί παραμυθάδες. Ξέρουν πώς θα σε πάρουν από το χέρι και θα σε πάνε παρακάτω.

Στο έργο λειτουργούν παράλληλοι μονόδρομοι. Αφήνεσαι στο κείμενο και κολυμπάς», λέει στο Βήμα.

Οσο για το Προσφυγικό, του υπενθυμίζει «κάτι πιο βαθύ από τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε καθημερινά» λέει. «Ακόμα κι εγώ που έχω θετική διάθεση απέναντι σε αυτό. Γιατί κάθε μέρα στις ειδήσεις το βλέπουμε κυρίως από την κακή μεριά του.

Δεν βλέπουμε τόσο τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κάνουν οι κάτοικοι των νησιών. Και φυσικά έχουμε συνηθίσει το φαινόμενο... Το ωραίο στην περίπτωση αυτού του έργου, όπως μου είχε συμβεί και με τα κείμενα του Ντάριο Φο, έρχεται από την ανθρωπιά, και όχι από την ιδεολογία.

Η ιδεολογία έρχεται να καλύψει την ανθρωπιά. Κι όμως, η ανθρωπιά οδηγεί στην πολιτική».

Αν και βαθιά πολιτικοποιημένος ο συγγραφέας, «είναι παράλληλα και αρκετά έξυπνος ώστε να προσπεράσει το τείχος που δημιουργεί η υπάρχουσα ιδεολογία και να σε πάει στο ανθρώπινο. Δύσκολα ξεφεύγεις από τη θάλασσα των συναισθημάτων που σου προκαλεί».

Ο ήρωας του προέρχεται από μια οικογένεια ψαράδων. Αν και ο ίδιος θέλησε να φύγει, μετά από τρία χρόνια ανεργίας επέστρεψε και έγινε ένα νέο είδος ψαρά:

«Μαζεύει πτώματα, τα πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα. Και είναι πολύ βαρύ. Παράλληλα μαθαίνει και όλα όσα αφορούν το ταξίδι, τους διακινητές, τα λεφτά, την εκμετάλλευση» καταλήγει ο ηθοποιός.

ΠΗΓΗ: gossip-tv.gr