Συνέντευξη τύπου στο Παλλάς

«Δώστε το βραβείο στον πιτσιρικά!»

«Είπα να μην είμαι πολύ συναισθηματικός», επαναλαμβάνει κάθε τόσο ο Γιώργος Θεοφάνους στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου που μας παραχωρεί η εκλεκτή παρέα, αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει, γιατί με τους σπουδαίους δημιουργούς που κάθονται δίπλα του οι μνήμες που γεννήθηκαν μέσα στα χρόνια είναι πολλές και δυνατές. «Ο Γιώργος Κατσαρός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε, όταν κατέβηκα σε εκείνο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στα 22, 23 μου», θυμάται. «Ήταν πρόεδρος της επιτροπής τότε και επέμενε, “Δώστε  το βραβείο στον πιτσιρικά!”. Και δεν έμεινε μόνο εκεί...Και τώρα θα βρεθούμε απέναντι! Να παίζω τα τραγουδάκια μου μπροστά στις τραγουδάρες που έχει γράψει!»

Γιώργος Θεοφάνους

Ο Θανάσης Πολυκανδριώτης ήταν, όπως μας λέει ο Θεοφάνους, ο πρώτος μουσικός που γνώρισε όταν μπήκε στη δουλειά ως πιανίστας: «Ήμασταν στον Μικρό Διογένη της Συγγρού. Της μόδας τότε ήταν το ποπ τραγούδι- η Αλέξια, η Πωλίνα, ο Δάκης, ο Καρβέλας...Φτιάξαμε, λοιπόν, ένα σχήμα μοντέρνο. Χρειαζόταν, βέβαια, και το λαϊκό, που εγώ τότε δεν ήθελα να το ακούω. Όμως, το είχε αναλάβει ο Θανάσης και έπαιζα μαζί του. Ε, καλύτερος δάσκαλος στο λαϊκό τραγούδι δεν θα μπορούσε να υπάρξει».

Όταν αναφέρεται στον Κώστα Χατζή συγκινείται. Τον γνώρισε στο στούντιο μια δισκογραφικής. Ο Χατζής θα ερμήνευε κομμάτια των Χατζηνάσιου, Τόκα και Σπανού σε έναν δίσκο, και ο Θεοφάνους θα  ήταν ο ενορχηστρωτής. «Υπήρχε ένα τραγούδι του Χατζηνάσιου με τον στίχο “Θα σ΄ αγαπώ ως τον θάνατο". Το είπε με τέτοιο τρόπο ο Χατζής, που έκοψα όλα τα όργανα από κάτω, ώστε να ακούγεται μόνο η ερμηνεία του», αναπολεί.  

Αποκάλυψη μιας αταξίας

Με τον Στέφανο Κορκολή είναι φίλοι και με το θάρρος που έχει μαζί του, ο Γιώργος Θεοφάνους αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας μια ιστορία...αταξίας: «Μια μέρα ήμουν στο σπίτι της κοινής μας φίλης Εύης Δρούτσα. Τότε οι δυο τους έκαναν τη μία επιτυχία μετά την άλλη. Και είχε έναν φάκελο η Εύη εκεί, και περίμενε κούριερ να τον στείλει στον Κορκολή.  Ε, τον άνοιξα, σου το λέω για πρώτη φορά Στέφανε, δημόσια μάλιστα, για να μη με δείρεις! Πρώτο- πρώτο επάνω ήταν το τραγούδι “Ο δικός μου δρόμος”.  Θα το έκανες πολύ καλύτερο από μένα, είμαι σίγουρος, αλλά εκείνη την ημέρα, τελικά, το πήρα εγώ! Το έβαλα στο τσεπάκι μου και δεν του το είπα ποτέ μέχρι τώρα! Και ευτύχησε το  τραγούδι αυτό, με τραγουδιστή τον Πασχάλη Τερζή, και αντέχει 25 χρόνια τώρα». 

Στέφανος Κορκολής

«Κανένας λόγιος, μόνο μουσικοί»

Οι δυο τους ομολογούν με χιούμορ ότι έχουν ζηλέψει ο ένας τραγούδια του άλλου. “Γι΄αυτό θα βρεθούμε αντικριστά”, λέει ο Θεοφάνους. «Οι παλαιότεροι έχουμε, συχνά, μια έντονη σκέψη στο μυαλό μας: ότι ήταν καλύτερο το ελληνικό τραγούδι κάποτε. Ήταν καλύτεροι οι στιχουργοί μας, οι ποιητές... Ζούμε σε μια χώρα όπου τραγουδήσαμε τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Σεφέρη, και τώρα μέσα από τα τραγούδια μας βρίζουμε! Κάνουμε μελωδίες χωρίς μελωδία, απλώς μιλάμε. Δε θέλω να κρίνω τους νέους δημιουργούς , όμως να, δεν είναι αυτό το ελληνικό τραγούδι…» 

Γιώργος Κατσαρός

Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, ο βετεράνος Γιώργος Κατσαρός διατηρεί ολύμπια ηρεμία. «Αυτό που θα προσέξατε σήμερα», μας λέει, «είναι ότι εδώ στο τραπέζι απέναντί σας, δεν υπάρχει κάποιος λόγιος. Υπάρχουν μόνο μουσικοί. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να κάνουμε μια ορχήστρα και να παίξουμε! Θέλω, όπως έκαναν όλοι, να ευχαριστήσω κι εγώ τον Γιάννη Κεντ που θα μας φιλοξενήσει στο “Παλλάς” σε μια δύσκολη, όσον αφορά τον καιρό, εποχή. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Εμείς έχουμε τη διάθεση να σας προσφέρουμε την καλή μουσική που ξέρουμε και παίζουμε».

Με εκατοντάδες συνθέσεις στο ενεργητικό του και εξαιρετικός σολίστ μπουζουκιού, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης πρωτοστάτησε ώστε το μπουζούκι να ενταχθεί στον κατάλογο της UNESCO ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας. «Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι μόνο το μπουζούκι», λέει. «Σίγουρα εκπροσωπεί τον Έλληνα, αλλά έχουμε άλλα 26 όργανα, και το λέω αυτό παρόλο που αγωνίστηκα πάρα πολύ ώστε να αναγνωριστεί από το κράτος και να διδάσκεται στα ωδεία. Όλοι εμείς μεγαλώσαμε με ωραίες πενιές και μελωδίες μεγάλων δημιουργών. Το γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή, είναι γύρω μου αυτοί οι άνθρωποι λέει πάρα πολλά, ειδικά σε μια εποχή που το ελληνικό τραγούδι νοσεί».

Θανάσης Πολυκανδριώτης

«Είναι λόφοι, είμαι βότσαλο»

Η σεμνότητα και η γλυκύτητα του Κώστα Χατζή αναδύονται, κυριολεκτικά, από τους πόρους του. «Εγώ είμαι φιλοξενούμενος εδώ», μας λέει. «Είναι τιμή μου που βρίσκομαι μαζί με αυτούς τους λόφους, γιατί μπροστά σε αυτούς εγώ είμαι βότσαλο. Είναι μαέστροι, γνωρίζουν πολύ καλά τον χώρο της μουσικής. Εγώ μπήκα στον χώρο και μιλάω για τα ανθρώπινα δικαιώματα και καθήκοντα, καταγγέλλω την Πολιτεία με σεβασμό, και αναφέρομαι, με έμμεσο τρόπο, στη φυλή μου. Τους ευχαριστώ όλους που έχουν καταδεχτεί και έχουν γράψει τραγούδια για μένα».

Κώστας Χατζής

Ο Στέφανος Κορκολής θυμάται: «Ο τρόπος που έπαιζε το μπουζούκι ο Θανάσης με οδήγησε, το μακρινό 1985, να γράψω ένα συμφωνικό έργο για το όργανο αυτό, παρόλο που ήμουν κλασσικός μουσικός. Σε αυτόν τον σολίστ χρωστάω πολλά, ενώ νιώθω δέος που βρίσκομαι παρέα με γίγαντες σαν τον Γιώργο Κατσαρό και τον Κώστα Χατζή. Με τον φιλαράκο μου τον Θεοφάνους, που θα παίξουμε αντικριστά στα δύο πιάνα στις 15 Μαΐου, θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από φιλία. Υπάρχει αμοιβαία αγάπη- την έχουν δημιουργήσει οι νότες. Εκείνο το βράδυ θα καθίσουμε απέναντι και νομίζω ότι αυτές οι ανταλλαγές πενταγράμμων θα είναι πολύ ωραίες. Εύχομαι να έχουμε μια όμορφη άνοιξη, ένα όμορφο καλοκαίρι, να επικρατήσει