Οι εκλογές στη Ρωσία έχουν σημασία για να φανεί (περίπου) πού θα πάνε το πράγμα ο Πρόεδρος Πούτιν και η διοίκησή του. Αν δηλαδή, μετά την επιχείρηση στην Ουκρανία, έχει σειρά άλλη ομοειδής επιχείρηση ή αν όντως πρόκειται για τον έλεγχο και την ενσωμάτωση ρωσόφωνων ουκρανικών εδαφών. Αν είναι το δεύτερο, η Ευρώπη (πλην των γειτονικών χωρών της Ρωσίας, με την οποία άλλωστε Πολωνία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φινλανδία διατηρούν παραδοσιακή αντιπαλότητα) θα πάρει ανάσα που δεν κινδυνεύει από την «αρκούδα». Αν δεν πρόκειται γι’ αυτό και έχει δίκιο ο Πρόεδρος Μακρόν για το ότι «η Ρωσία δεν πρέπει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, διότι δεν θα σταματήσει εκεί», τότε μπαίνει σε μεγάλη περιπέτεια. Μια τάση στην Ευρώπη δίνει γραμμή υπέρ ενός «ευέλικτου» ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ (χωρίς αποχώρηση από το υπάρχον αμερικανοδιοικούμενο) και ίσως η σημερινή ηγεσία της Γαλλίας θέλει να ωθήσει τις εξελίξεις προς τα εκεί. Ομως, η συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού προϋποθέτει την ύπαρξη κοινού στρατού που θα πηγαίνει σε όποιο ευρωπαϊκό έδαφος απειλείται. Αυτό είναι κάτι που δεν ενθουσιάζει ούτε καν ως ιδέα τις περισσότερες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη την όποια απειλή. Με πρώτο βήμα τη σοβαρή ενασχόληση για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.