O Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θυμίζει μια ιδιαίτερη περίπτωση μαθητή της τελευταίας τάξης του γυμνασίου. Πρόκειται για τον άτακτο και ασυνεπή, πλην όμως ταλαντούχο μαθητή, τον οποίο προσπαθούν να συνεφέρουν οι γονείς του πριν αρχίσουν τα δύσκολα στο λύκειο. Και εκείνος (επειδή έξις δευτέρα φύσις) για να «ξεγελάσει» το σύμπαν (γονείς, καθηγητές κ.λπ.) δείχνει πολύ δραστήριος στα προφορικά και πάντα πρόθυμος στην τάξη. Ομως, οι συνήθειες δύσκολα αλλάζουν: ασυνεπής και άτακτος, δεν διαβάζει και όταν έρχεται η ώρα των διαγωνισμάτων στο Λύκειο... παίρνει κάτω από τη βάση! Αντιδρούν οι γονείς και οι καθηγητές, αλλά ποιος πιστεύει τον μαθητή, ο οποίος υπόσχεται ότι στις επόμενες τάξεις θα συμμορφωθεί;

Αυτός είναι ο Τούρκος ηγέτης. Ενας φασαριόζος και άτακτος, πλην όμως συνεπής στις πάγιες απόψεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Στη δε περίπτωσή μας, πάντα βρίσκει πρόθυμους «κηδεμόνες» για να πιστέψουν τις συνεχώς ανανεούμενες υποσχέσεις του ότι θα συμμορφωθεί. Η διαφορά, όμως, με τον μαθητή είναι ότι ποτέ δεν φθάνει η ώρα της τελικής εξέτασης. Διότι ο Ταγίπ Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως είναι και θα είναι χρήσιμος για όλους, ιδίως δε για τους δυτικούς, οι οποίοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι «καλοπιάνοντάς» τον θα τον φέρουν με το μέρος τους. Το ίδιο επιχείρησαν αρκετές φορές και λάτρεις της άγριας πανίδας, που υιοθέτησαν νεογέννητα και τα ανέθρεψαν ως «οικόσιτα». Οταν έφθασε όμως η ώρα να μιλήσει η φύση τους, το κόστος της αποκοτιάς το πλήρωσε όποιος ήταν πολύ κοντά. Ο γείτονας δηλαδή.

Προς άρση κάθε παρερμηνείας: κανείς δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να περιθωριοποιηθούν ο Ερντογάν και η Τουρκία από τη Δύση. Αλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας. Από την άλλη, όμως, οφείλουν όλοι οι «παίκτες» της εγχώριας και διεθνούς σκηνής να κατανοήσουν ότι πρόκειται για μια κατάσταση με συγκεκριμένη προϊστορία και σταθερό προσανατολισμό, εθνικό, στρατηγικό και γεωστρατηγικό.

Η Τουρκία υποδύεται ότι μιλάει με την Ελλάδα, διότι αυτή την εικόνα επιδιώκει να περάσει στη διεθνή πολιτική σκηνή. Για να μπορέσει, την κατάλληλη στιγμή, στο blame game να φορτώσει την ευθύνη στην Ελλάδα. Οπως ο μαθητής της αρχής, που κατηγορεί τον καθηγητή για τη δική του αποτυχία.