«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν», έλεγε ο Πλάτωνας. Και αυτή η ρήση αποκτά πολλαπλασιαστική δύναμη όταν δεν μιλάμε για τη δύναμη, μόνο, ενός «λαού», αλλά των… «λαών» της Ευρώπης, οι οποίοι μέχρι τις 9 Ιουνίου θα έχουν αναδείξει την «κυβέρνηση» της Ευρώπης.

Ακόμη και αν είναι πολλοί όσοι θεωρούν ότι η Ε.Ε. δεν πέτυχε, ούτε καν πλησίασε, την πολιτική ενοποίηση, εντούτοις δεν υπάρχει ούτε ένας -είτε υποστηρικτής, είτε ευρωσκεπτικιστής, είτε προβληματισμένος φιλοευρωπαϊστής- που δεν παραδέχεται ότι στις Βρυξέλλες λαμβάνονται οι κρίσιμες και κεντρικές αποφάσεις που επηρεάζουν τους «27». Ακόμη και αν αποδεχθούμε, προς στιγμήν, την άποψη των φανατικών πολέμιων της Ε.Ε., που υποστηρίζουν ότι οι Βρυξέλλες είναι αποκλειστικά και μόνο ένα εργαλείο «οικονομικών συμφερόντων», δεν μπορεί παρά να ομολογήσουμε για τη σπουδαιότητα αυτής της αναμέτρησης, αν δούμε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις οι Ελληνες πολίτες αξιολογούν ως σημαντικότερο πρόβλημα την οικονομία.

Κι όμως, αν και -όπως και να το δει κάποιος- η σπουδαιότητα της ευρωκάλπης δεν αμφισβητείται, εντούτοις η -μέχρι στιγμής- προεκλογική ατζέντα των κομμάτων δεν θυμίζει σε τίποτε Ευρώπη και τα μεγάλα διακυβεύματα, όπως οικονομικές αποκλίσεις, μεταναστευτικό, κοινωνική συνοχή και ανισότητες, δημαγωγία, αντιευρωπαϊκές τάσεις κ.λπ.

Μπορεί να είναι κατανοητό ότι ξύνοντας τις γνωστές εσωτερικές πληγές τα κόμματα πετυχαίνουν να κινητοποιήσουν και να συσπειρώσουν τους πυρήνες τους και τη στενή πελατεία τους, πλην όμως αποτυγχάνουν να εμφυσήσουν στους πολίτες τη σιγουριά της ελληνικής παρουσίας στην Ε.Ε. Μοιάζει η πλειονότητα των πολιτικών μας να αδιαφορεί για τα ευρωπαϊκά κοινά - και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την ατζέντα εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά και από την επιλογή υποψηφίων που απαντούν στην επικοινωνιακή ανάγκη συλλογής ψήφων και όχι στην πολιτική επιταγή για ελληνικές θέσεις στην Ε.Ε.

Αν αυτή η αδιαφορία για τα ευρωπαϊκά πράγματα συνεχιστεί, τότε είναι σφόδρα πιθανό να επιβεβαιωθεί μια άλλη ρήση του Πλάτωνα: «Οσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους». Και, μεταξύ μας, η Ευρώπη δεν διακρίνεται από πολιτικούς με ηγετικό εκτόπισμα. Στενεύουν τα περιθώρια.