Η πρόσφατη συμφωνία της Ευρώπης με την Αίγυπτο φέρνει στο επίκεντρο ερωτήματα που γίνονται ξανά επίκαιρα. Η ροή και ο έλεγχος μεταναστών που κινούνται προς την Ευρώπη, αλλά δεν χρήζουν διεθνούς προστασίας, θα εξαρτώνται από τη ροή των δόσεων του ευρωπαϊκού χρήματος προς το Κάιρο; Θα παρεμποδιστεί ο κερδοσκοπικός κυνισμός των διακινητών; Και το κρισιμότερο ερώτημα: Θα ελέγχονται και θα εντοπίζονται τα ακραία στοιχεία που παρεισφρέουν σε ομάδες προσφύγων, με σκοπό να προκαλέσουν αιματηρά χτυπήματα, αν τους δοθεί η ευκαιρία; Δεν είναι η καχυποψία έναντι των Αιγυπτίων που κάνει αυτά τα ερωτήματα επείγοντα, αλλά η πρόσφατη εμπειρία της ευρωτουρκικής συμφωνίας του Μαρτίου του 2016. Τότε τα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου συμφώνησαν να εκταμιεύουν δόσεις των 3 δισ. ευρώ προς την Αγκυρα, η οποία, με τη σειρά της, είχε δεσμευτεί για την ταχεία επιστροφή όλων των μεταναστών που δεν χρήζουν διεθνούς προστασίας. Βεβαίως, η συνέχεια είναι γνωστή, με τους Τούρκους να εργαλειοποιούν τους μετανάστες πολλαπλώς και να αντιστρέφουν την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας διάφορους πρόθυμους καταγγέλλοντες, οπαδούς της άποψης ότι τα κράτη δολοφονούν και οι διακινητές σώζουν! Η ζωή έδειξε ότι η επίκληση του ανθρωπισμού δεν σε κάνει απαραιτήτως ανθρωπιστή.