«Σήμερα συμπληρώνονται 35 χρόνια από αυτόν τον αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ κόντρα στην Βενεζουέλα, το 1985. Εγώ είχα παίξει δύο φιλικά πριν, κόντρα σε Παραγουάη και Χιλή, μερικές μέρες πριν.

Αλλά αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας μου, μετά το Μουντιάλ του 1982. Σε αυτά τα σχεδόν τρία χρόνια απουσίας, είχα ηπατίτιδα, κάταγμα αστραγάλου και τα προβλήματα που είχαμε οι «ξένοι» για να παίξουμε στην εθνική ομάδα.

Πριν δεν υπήρχαν ημερομηνίες FIFA, οι σύλλογοι σου κρατούσαν το διαβατήριο και οι ομοσπονδίες δεν ήταν υποχρεωμένες να μας παραχωρήσουν. Εκείνο ήταν ΑΛΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ήταν άλλος κόσμος.

Φτάνοντας στην Βενεζουέλα, ένας άνθρωπος μου «έσπασε» το γόνατο με μια κλωτσιά, μπαίνοντας στο ξενοδοχείο. Αυτό σήμερα δεν θα μπορούσε να συμβεί. Γι' αυτό λέω στους δημοσιογράφους, που σήμερα κάνουν χίλιες συγκρίσεις, χίλια στατιστικά, αυτοί που νομίζουν ότι ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο, ότι δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις.

Πριν δεν ήταν όπως τώρα. Όλα ήταν διαφορετικά. Τα γήπεδα, η μπάλα, τα παπούτσια, η διαιτησία, η προπόνηση, η διατροφή, η ιατρική κάλυψη, η δημοσιογραφία, τα ΜΜΕ, η μεταφορά, τα ξενοδοχεία, η ανάπαυση. Το Fair Play δεν υπήρχε, σε πέθαιναν στις κλωτσιές.

Και αν δεν είχες το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν υπήρχε παράδεισος. Γι' αυτό, ο Μπιλάρδο έφτιαξε μια εθνική ομάδα με παίκτες του εγχώριου πρωταθλήματος τα πρώτα χρόνια. Δεν υπήρχαν «Ευρωπαίοι». Πασαρέλα, Μπούρου και Βαλδάνο επίσης δεν έρχονταν για να παίξουν. Ούτε εκείνους δεν τους άφηναν να έρθουν.

Mε όλο αυτό θέλω να σας πω ότι εγώ δεν σβήστηκα από την εθνική ομάδα. Ότι εγώ ΠΟΤΕ δεν έβγαλα την φανέλα της εθνικής ομάδας. Μην λέτε ψέματα στον κόσμο. Μην αφήνετε την καραντίνα να σας επηρεάσει, παιδιά. Γιατί, ακόμα και αν κάποια στιγμή δεν ήμουν παρών, το «10» θα είναι πάντα δικό μου».