Την ώρα που η χώρα πασχίζει να σταθεί όρθια και να βγάλει έστω το ένα πόδι έξω από το τέλμα που δημιούργησαν η χρεοκοπία και τα μνημόνια, το πολιτικό σκηνικό κυριολεκτικά φλέγεται εξαιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών. Κόμματα απειλούνται με εξαφάνιση. Βουλευτές αλλάζουν στρατόπεδα. Συμμαχίες διαλύονται και πλειοψηφίες χάνονται. Ο κυβερνητικός σχηματισμός κλυδωνίζεται, η αξιωματική αντιπολίτευση κόπτεται για να γκρεμιστεί ο «κυβερνητικός πύργος» χωρίς, όμως, να ξέρει εάν θέλει ή όχι να κληρονομήσει τις «καυτές πατάτες», ενώ τα υπόλοιπα κόμματα παρακολουθούν, είτε αμήχανα είτε αδιάφορα, το πολιτικό «πανηγύρι» και μετρούν τις δυνάμεις τους για να γνωρίζουν εάν έχουν ή όχι μέλλον.

Το πολιτικό τοπίο δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, που αστραπιαία εξελίχθηκε σε πολιτική και κοινωνική, παραμένει θολό, ασθενικό και εύθραυστο. Ομως, η χώρα για να βρει τον δρόμο που οδηγεί στην έξοδο από τον λαβύρινθο έχει ανάγκη από ενωμένο και σοβαρό πολιτικό κόσμο, που πάνω από εξουσίες και κόμματα θα βάζει τους ανθρώπους. Εχει ανάγκη από πολιτικούς που θα αγωνίζονται με σύνεση και με συνεννόηση για να μην επιστρέψει ο εφιάλτης της χρεοκοπίας, για να απαλλαχθεί το συντομότερο η κοινωνία από τα βάρη της πτώχευσης, για να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο, δίκαιο και αποτελεσματικό κράτος που θα αποτελεί εγγύηση της νομιμότητας και της ορθής διαχείρισης των χρημάτων των φορολογουμένων. Ενα κράτος που θα λειτουργεί προς όφελος των πολιτών και θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας, ανεξάρτητα από το ποιος το κυβερνά. Ενα κράτος αυτόνομο και απελευθερωμένο από τις κομματικές χειροπέδες.

Η αστάθεια και τα «μαγειρέματα» στα κομματικά στρατηγεία δεν ευνοούν κανέναν. Ούτε την κοινωνία ούτε το πολιτικό σύστημα, που παραμένει ευάλωτο εξαιτίας των λαθών που έχουν διαπραχθεί και στο πρόσφατο παρελθόν. Οι πολίτες θέλουν σταθερότητα, σύμπνοια και συσπείρωση όλων των δυνάμεων του τόπου για να επουλωθούν οι πληγές που προκάλεσε η κατάρρευση της οικονομίας. Για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, για να ισορροπήσει η ζωή τους.

Οσοι αυτή την επιθυμία της πλειοψηφίας δεν την αντιλαμβάνονται σημαίνει ότι δεν συμπορεύονται με τον λαό. Οτι ενδιαφέρονται περισσότερο για την «καρέκλα» και λιγότερο για τη σωτηρία της χώρας.

Οσοι πιστεύουν ότι διαθέτουν μαγικές ιδιότητες και μπορούν να διαχειριστούν τη συνεχιζόμενη κρίση, αλλά και όσες ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκδηλωθούν, απλά υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και αγνοούν τις αντοχές των ανθρώπων.

Η εποχή δεν προσφέρεται για πειράματα και πολιτικά παιχνίδια. Γιατί την ενδεχόμενη ήττα θα την πληρώσουν και πάλι οι πολλοί, οι οποίοι, αν και δεν θα φταίνε, θα κληθούν να σώσουν όσους άνοιξαν τις τρύπες στη βάρκα.

Οι παγίδες είναι πολλές και οι περισσότερες έντεχνα καμουφλαρισμένες από δήθεν συμμάχους και εταίρους. Για αυτό ας προσέξουν όσοι πολιτικοί πιστεύουν ότι αποτελούν τους νέους σωτήρες της χώρας, γιατί εδώ που βρισκόμαστε μας οδήγησαν κάποιοι προηγούμενοι σωτήρες οι οποίοι σήμερα σιωπούν, κρύβονται, καταδικάζονται και κάποιοι γίνονται τρόφιμοι των φυλακών.

Το πολιτικό τοπίο, που διαμορφώνεται με τους βασικούς παίκτες να κινούνται στο παρασκήνιο, δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την πορεία της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή. Και αυτό γιατί οι πολιτικοί μας με κάθε ενέργειά τους αποδεικνύουν ότι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα, ακόμα και αυτά που κατέκριναν μέχρι χθες, για την καρέκλα της εξουσίας. Για το βόλεμα. Για μια θέση στις εξέδρες των επισήμων. Αυτό είναι τελικά το όνειρό τους και είναι κοινό, είτε προσδιορίζονται ως δεξιοί είτε ως αριστεροί! Η εξουσία, αν και δεν το ομολογούν, είναι το μόνο που τους ενώνει!