Η οικογένεια της Φώφης Γεννηματά, συγγενείς, φίλοι, πλήθος κόσμου, αλλά και σύσσωμη η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία βρίσκονται στη Μητρόπολη για την κηδεία της προέδρου του ΚΙΝΑΛ.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαρόπουλου, ο πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας και ο γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής, Μανώλης Χριστοδουλάκης, εκφώνησαν επικήδειους, ωστόσο, η στιγμή που τα παιδιά της εκφώνησαν επικήδειους, συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα.
Ο επικήδειος του γιου της, Γιώργου
«Αγαπημένη μου μητέρα, είμαστε όλοι εδώ. Οι άνθρωποι που λάτρευες. Όλες τις μάχες της έδωσες παλικαρίσια. Ήσουν αγωνίστρια της ζωής. Αντίκριζες τον κίνδυνο με χαμόγελο. Έγινες υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους.
Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα, επικεντρώνοντας στις χαρές της ζωής. Η σχέση που είχες με τον πατέρα μας, μας δίδαξε τι θα πει αγάπη και συντροφικότητα. Ο δεσμός σου με τη θεία μας τη Μαίρη, είναι παράδειγμα αδερφικής αγάπης.
Η ζωή σου θα είναι παράδειγμα για εμάς, όπως ήταν για εσένα η ζωή του παππού μας, Γιώργου Γεννηματά.
Τώρα πιστεύω ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο.
Η οικογένεια για σένα ήταν όλη σου η ζωή.
Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει, για να σε φιλήσουμε για μια τελευταία φορά.
Είμαι σίγουρος πως θα μας φυλάς, με το χαμόγελο που σε σημάδεψε, πάνω από τα σύννεφα».
Ο επικήδειος της κόρης της, Κατερίνας
«Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολυ. Είμαι περήφανη για σένα, είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Θα μου λείψει το χαδι σου. Τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο μου έλεγες πόσο με αγαπάς. Αντίο μαμά, σε αγαπάμε πολύ και για πάντα».
«Θα σε θυμόμαστε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη να μας καθησυχάζεις. Ήσουν και είσαι πάντα η ηρωίδα μας. Δίπλα μας στις ευχάριστες και στις δύσκολες στιγμές», είπε με δάκρυα στα μάτια η κόρη της.
Ο επικήδειος της κόρης της, Αιμιλίας
«Η ζωή σου είναι οδηγός. Μια ζωή γεμάτη αλήθεια, αξιοπρέπεια κι ελπίδα. Αυτά μας έμαθες Στις τελευταίες μας κουβέντες μού είπες «1,2,3 πάμε». Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια. Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες. Μια μάχη που δεν παραδίδεις τα όπλα είναι μια μάχη κερδισμένη».
«Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι και τα πράγματα γίνονταν όπως έπρεπε. Το χέρι το χτύπησες πολλές φορές σαν κορίτσι, γυναίκα, μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο ανιδιοτέλεια. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή, αλλά και ασπίδα δυνατή, σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το "φάμιλι" που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ' όλους. είναι αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ».
«Αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε».