Με τον πρώην άντρα μου, τον Θάνο, είμαστε συνομήλικοι.

Ο Θάνος ήταν βίαιος από την αρχή της σχέσης μας.  Όχι μόνο με μένα αλλά με όλους. Σε μένα όμως ξεσπούσε. Σε μένα εκτόνωνε όλο τον θυμό του.

Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Τότε ακόμα πίστευα ότι αυτό θα τον ταρακουνούσε. Θα τον έκανε να μετανιώσει, ίσως και να άλλαζε στάση. Έπρεπε να δει κατάματα την πραγματικότητα και να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του.

Επέστρεψα στο πατρικό μου, στο διαμέρισμα που έμεναν οι γονείς μου στους Αμπελόκηπους. Μια μέρα είχε στήσει καρτέρι από κάτω. Με έσυρε βίαια έξω από το ταξί, με χτύπησε και πήρε το κινητό μου. Ο ξάδερφός  μου του ζήτησε να του παραδώσει το κινητό, εκείνος έφυγε και γύρισε στην πολυκατοικία μας με τον αδελφό του. Έκανε μεγάλη φασαρία και έσπασε την τζαμαρία του κοινόχρηστου χώρου.

Τότε σκέφτηκα, αστραπιαία, ότι από αυτόν τον άνθρωπο δεν κινδυνεύω μόνο εγώ αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου. Μέσα σε αυτό τον χαμό, βγήκα έξω και φώναξα δύο μοτοσικλετιστές της ΔΙΑΣ, που περνούσαν τυχαία από εκεί κοντά. Πιθανόν τους είχαν καλέσει οι γείτονες. Δεν ξέρω με σιγουριά. Στον αστυνομικό έλεγχο βρέθηκαν βαριά εργαλεία, μέσα στις τσέπες του Θάνου και του αδελφού του, που σίγουρα μπορούσαν να βλάψουν. Οι αστυνομικοί επέμειναν  να του κάνω μήνυση και μου επεσήμαναν ότι αν δεν κάνω θα το επαναλάβει.

Τι να κάνω; Μέχρι χθες ήταν ο άντρας μου. Μ’ αυτόν κοιμόμουν και μ’ αυτόν ξυπνούσα. Μ’ αυτόν πίστευα ότι θα γεράσω. Αλλά πώς; Όλες οι μέρες μου και όλα τα όνειρά μου έχουν μελανιές. Ακόμα και τώρα, που βρίσκομαι ασφαλής στο πατρικό μου, φοβάμαι. Δεν είναι μόνο τα ίχνη από τα σημάδια στο σώμα μου, το χειρότερο είναι ο φόβος. Ο φόβος.»

Πηγή: ert news