Η απόδοση του έργου διεισδύει βαθιά σε χαρακτήρες ανθρώπων που ενώ αφομοιώθηκαν, μεταλλάχθηκαν και στο τέλος κατέρρευσαν από την αδηφάγα καταναλωτική μανία τους, παράλληλα εξακολουθούσαν να ζούνε σε μια εικονική πραγματικότητα. Κάποιοι γλύτωσαν και πήγαν παρακάτω ενώ άλλοι παλεύουν ακόμη με αντικαταθλιπτικά. Αυτό που ζήσαμε και ζούμε, εν πολλοίς, στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης: άνοδος, προβολή, μανία καταναλωτισμού, απληστία, πλαστικό χρήμα, υποθηκευμένες ζωές, «πουλώντας αέρα», ευμάρεια, ντόλτσε βίτα, αλαζονεία με «σηκωμένο το φρύδι στο Θεό», έξωθεν καλή εικόνα, απάτη, μυστικά και ψέματα, αποκαλύψεις, εσωτερικό κενό, μοναξιά, κατάθλιψη, πτώση. Μια φούσκα που έσκασε πάνω μας αφαιρώντας από πολλούς την πλαστή «ταυτότητα», αναγκάζοντας ταυτόχρονα να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα ζωής, που είχαμε ξεχάσει. Χαρακτήρες - άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κατέρρευσαν ή άντεξαν «συνθηκολογώντας» με τη μοίρα τους, εν είδει βολέματος. Αλλά και χαρακτήρες που μη έχοντας άλλη επιλογή αφού πάτωσαν, επέλεξαν να δοκιμάσουν από την αρχή αξιοποιώντας όποια ευκαιρία τους απέμεινε.

«Η ζωή είναι για τους τολμηρούς» ακούγεται στην παράσταση, ενώ παρακολουθούμε, αν θα ισχύσει τελικά ή όχι, αυτό που λέει ο Αλ, ότι στον έρωτα και το χρήμα μόνο το πάρα πολύ είναι αρκετό. «Τα λεφτά είναι για να μας γλιτώνουν χρόνο, Τζάσμιν. Να ζούμε δυο- τρείς ζωές στη διάρκεια της μιας…Θέλω να ζήσουμε όλες μας τις ζωές μαζί!» Αλ (Μάξιμος Μουμούρης) σύζυγος της Τζάσμιν (Ελένη Ράντου)

Το να αποκτήσεις υλικά αγαθά με οποιονδήποτε τρόπο στη ζωή δεν είναι ακατόρθωτο «Δεν είναι ντροπή να είσαι πλούσιος και ποιος δε θα ήθελε να είναι;» Τζάσμιν. Το να μη μπορείς να αντέξεις όμως την απώλεια και τις συνέπειες, να αρνείσαι να προσαρμόσεις τη ζωή σου σε νέα οικονομικά δεδομένα αν χρειαστεί και να μη θέλεις να συμφιλιωθείς με την αλήθεια, είναι τραγικό. Βυθίζεσαι ανεπίστροφα στην κατάθλιψη και μοιραία στην τρέλα, όπως η Τζάσμιν. «Οι νόμοι είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται. Οι μεγάλες σκίζουν το δίχτυ και φεύγουν» λέει ο Αλ και «έφυγε» αυτοκτονώντας στη φυλακή, ενώ για χρόνια «έσκιζε» τα δίχτυα ξεφεύγοντας από το νόμο.

Η Τζάσμιν πηγαινοέρχεται με διαδοχικά flash-backs στο χρόνο: τι είχε και τι έκανε στην κοσμική ζωή της «εκείνος (ο Αλ) ήξερε να βγάζει λεφτά, εγώ ήξερα να τους δίνω αξία», αρνούμενη όμως να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα και να συμφιλιωθεί μαζί της «ξέρεις τι είναι να σκύβεις και να δένεις τα παπούτσια εκείνων που τραπέζωνες..;»

Ταπί και τρελαμένη, καταφεύγει προσωρινά στο φτωχικό σπίτι της αδελφή της, Τζίντζερ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη, κινείται σαν αερικό στη σκηνή, αγαπιέται μέσα από την αφοπλιστική ειλικρίνεια της απέναντι στη ζωή, την υποχωρητικότητα, την ολιγάρκεια αλλά και από την αφέλεια της όταν αποπειράται να «δραπετεύσει» από τη σχέση της και να ξε-βολευτεί για λίγο, για να επιστρέψει αργότερα στην ασφάλεια της μίζερης ζωής της). Μοιραία οι δύο αδελφές συγκρούονται εξαιτίας της διαφορετικότητας τους και κυρίως της υπεροψίας της Τζάσμιν. «Είχα τόσο ανάγκη μια έκρηξη» μονολογεί στο σπίτι μεταξύ απόγνωσης, αλκοόλ και νευρώσεων αποδοκιμάζοντας παράλληλα τον φίλο της αδελφής της, τον φτωχό, πλην τίμιο και ευθύ Τσίλι (Παντελής Δεντάκης), τον οποίο θεωρεί τελείως αποτυχημένο, χωριάτη, αμόρφωτο και κοινωνικά κατώτερο από εκείνη.

Πιάνει δουλειά ως γραμματέας σε οδοντιατρείο και ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα κομπιούτερ.

Σε μια δεξίωση γνωρίζει τον Ντουάιτ (Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος), έναν διπλωμάτη καριέρας, «ατσαλάκωτο», που ζει για την εικόνα του προς τα έξω χτίζοντας το προφίλ του υποψήφιου πολιτικού. Είναι η στιγμή που η Τζάσμιν μονολογώντας παραδέχεται ότι «συναντάς τη μοίρα σου στο μονοπάτι που αποφεύγεις», στην απόγνωση της προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή κόβοντας οριστικά από το παρελθόν της και ο Ντουάιτ εύχεται «να κάνει μαζί της ..ένα καινούργιο τέλος». Αρχικά, ο  Ντουάιτ φαίνεται πως μπορεί να βοηθήσει την Τζάσμιν να ξαναζήσει μέρος των παλιών μεγαλείων της, όμως αντιδρά όταν μαθαίνει την αλήθεια για το παρελθόν της: τον απατεώνα πρώην σύζυγο της που την απατούσε ασύστολα, τη φυλακή, την αυτοκτονία και την ύπαρξη ενός παιδιού από τον προηγούμενο γάμο του Αλ.

Κομβική στιγμή του έργου όταν ο Αλ ένα βράδυ την ακυρώνει ανακοινώνοντας κυνικά πως φεύγει για να ζήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του με μία Γαλλίδα, τσακώνονται άγρια και ενώ εκείνη καταρρέει ο Αλ της δίνει τη χαριστική βολή προσπαθώντας να την εξαγοράσει ..συναισθηματικά «πόσα.. θες να σε αποζημιώσω;»

«Να με αποζημιώσεις;» σπαράζει η Τζάσμιν. Πως να δεχθεί την απόρριψη «η γυναίκα που ζούσε χτίζοντας καριέρες ανδρών;» και αποκαλύπτει το τηλέφωνο που έκανε η ίδια στην υπηρεσία Δίωξης οικονομικού εγκλήματος «καρφώνοντας» τον Αλ και για το οποίο αμέσως μετά μετάνιωσε. Γιατί όμως; Τι θα είχε αλλάξει αν δεν είχε κάνει εκείνο το τηλεφώνημα; Θα σταματούσε ο Αλ να την απατά; «Υπάρχουν μερικές γυναίκες που προσποιούνται οργασμό αλλά υπάρχουν και κάποιοι άνδρες που προσποιούνται σχέσεις. Τις οικονομικές του απάτες μπορούσα να τις αντέξω, τις ερωτικές όχι. Το κέρατο είναι κέρατο»

Σκηνοθετικά εμπνευσμένο από τον Σταμάτη Φασουλή, λιτά και ατμοσφαιρικά σκηνικά με «φόντο» Μανχάταν VS Σαν Φραντσίσκο. Η Τζάσμιν φτάνει μόνη και πελαγωμένη στο αεροδρόμιο του Σαν Φραντσίσκο με μοναδικά «λάφυρα» που παραπέμπουν σε χλιδή: ρούχα και κοσμήματα Channel και μια βαλίτσα Louis Vuitton. Ήχοι τζαζ, μπλουζ, άφθονη κατανάλωση stoli martini (το αγαπημένο ποτό της Τζάσμιν), ανομολόγητοι έρωτες, ευσεβείς πόθοι, νευρώσεις, προδοσίες, ψέματα, ζωή στο τζόγο.

Πιο «ώριμη» από ποτέ, η Ελένη Ράντου, μαζί με μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών, καταφέρνει να διεισδύσει στο ρόλο της Τζάσμιν αποδίδοντας συγκλονιστικά για πρώτη φορά στο θέατρο, την ψυχοπαθητική προσωπικότητα ενός από τους κορυφαίους Οσκαρικούς γυναικείους ρόλους «σφραγίδας» Γούντι Άλεν.

Στην παράσταση, που ανεβαίνει στο Θέατρο Διάνα, παίζουν οι: Ελένη Ράντου, Μάξιμος Μουμούρης, Παντελής Δεντάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Ορέστης Καρύδας και Δημήτρης Καπετανάκος.

Τα σκηνικά επιμελείται η Μαγιού Τρικεριώτη, τα κοστούμια η Κική Γραμματικοπούλου, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης, την κίνηση η Αντιγόνη Γύρα και την μουσική ο Ιάκωβος Δρόσος.