Ο δημοσιογράφος του Associated Press, Mstyslav Chernoν, κατέγραψε όλα όσα έζησε στην ουκρανική πόλη μέχρι να φύγει από 'κει.
Μια μαρτυρία, στην κυριολεξία, μέσα από τα χαλάσματα με του πολέμου, έρχεται να συγκλονίσει τον πολιτισμένο κόσμο. Ο δημοσιογράφος του Associated Press, Mstyslav Chernoν, που κάλυπτε τα δραματικά γεγονότα στη Μαριούπολη μαζί με τον φωτογράφο Evgeny Maloletka, έγραψε στο AP ένα άρθρο για τη φυγή του από τη μαρτυρική πόλη και για όσα έζησε σε αυτή, με τον τον τίτλο «20 μέρες στη Μαριούπολη – Η ομάδα που κατέγραψε την οδύνη της πόλης».
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το κείμενό του:
«Μας κυνηγούσαν οι Ρώσοι. Είχαν μια λίστα με ονόματα, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας και πλησίαζαν. Ήμασταν οι μόνοι διεθνείς δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει στην Μαριούπολη και είχαμε καταγράψει την πολιορκία της από τα ρωσικά στρατεύματα για περισσότερες από δύο εβδομάδες. Δίναμε ρεπορτάζ μέσα στο νοσοκομείο όταν ένοπλοι άρχισαν να ψάχνουν τους διαδρόμους. Οι χειρουργοί μας έδωσαν λευκές ποδιές για να τις φορέσουμε ως καμουφλάζ. Ξαφνικά, τα ξημερώματα, μια ντουζίνα στρατιώτες ξέσπασαν: “Πού είναι οι δημοσιογράφοι;”
Κοίταξα τα περιβραχιόνια τους, μπλε για την Ουκρανία, και προσπάθησα να υπολογίσω τις πιθανότητες να είναι Ρώσοι μεταμφιεσμένοι. Ωστόσο βγήκα μπροστά και παρουσιάστηκα. “Είμαστε εδώ για να σας βγάλουμε έξω”, είπαν.
Οι τοίχοι του χειρουργείου έτρεμαν από τα πυρά πυροβολικού και των πολυβόλων και φαινόταν πιο ασφαλές να μείνεις μέσα. Όμως οι Ουκρανοί στρατιώτες είχαν εντολή να μας πάρουν μαζί τους.
Τρέξαμε στο δρόμο εγκαταλείποντας τους γιατρούς που μας είχαν κρύψει και βοηθήσει, τις έγκυες γυναίκες που είχαν βομβαρδιστεί και τους ανθρώπους που κοιμούνταν στους διαδρόμους γιατί δεν είχαν πού αλλού να πάνε. Ένιωθα απαίσια που τους άφησα όλους πίσω.
Εννιά λεπτά, ίσως δέκα, μια αιωνιότητα περνώντας μέσα από δρόμους και βομβαρδισμένες πολυκατοικίες. Kαθώς οβίδες έπεφταν κοντά, πέσαμε στο έδαφος. Ο χρόνος μετρούσε από τη μια οβίδα στην άλλη, τα σώματά μας τεντωμένα και να κρατάμε την αναπνοή μας. To ένα ωστικό κύμα μετά το άλλο τράνταζε το στήθος μου και τα χέρια μου κρύωσαν.
Φτάσαμε σε μια είσοδο και θωρακισμένα αυτοκίνητα μας πήγαν σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Μόνο τότε μάθαμε από έναν αστυνομικό γιατί οι Ουκρανοί είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή στρατιωτών για να μας βγάλουν από το νοσοκομείο. “Αν σε πιάσουν, θα σε βγάλουν στην κάμερα και θα σε κάνουν να πεις ότι όλα όσα τράβηξες είναι ψέματα”, είπε. “Όλες οι προσπάθειές σας και ό,τι έχετε κάνει στη Μαριούπολη θα είναι μάταιες”.
Ο αξιωματικός, που κάποτε μας είχε παρακαλέσει να δείξουμε στον κόσμο την ετοιμοθάνατη πόλη του, τώρα μας παρακάλεσε να φύγουμε. Μας οδήγησε προς τα χιλιάδες αυτοκίνητα που ετοιμάζονταν να φύγουν από τη Μαριούπολη.
Ήταν 15 Μαρτίου. Δεν είχαμε ιδέα αν θα τα καταφέρναμε να βγούμε ζωντανοί».