«Εσύ, που ξυριζόσουν για να είναι μαλακό το μαγουλάκι σου για να μπορώ να σε φιλάω και να μην τσιμπιέμαι. Εσύ, που ήσουν το φως το ίδιο και μόνο χαμογελούσες. Εσύ, που σε ήθελαν για φίλο τους οι φίλοι μου και οι φίλοι των φίλων μου. Εσύ, που μου έλεγες να κάνω πάντα ότι γουστάρω. Εσύ, που δεν μπορούσες να μου πεις όχι. Εσύ, που δεν με πίεσες ποτέ. Εσύ, που άκουγες τους ανθρώπους και σε 10 λεπτά σου έλεγαν τα εσώψυχα τους. Εσύ, που βγαίναμε και πίναμε και χορεύαμε ασταμάτητα. Εσύ, που ήσουν ο πιο ατακαδόρος που γνώρισα ποτέ μου.

Εσύ, που ο θυμός σου κρατούσε 5 λεπτά. Εσύ, που κοκορευόσουν για εμένα όπου και να βρισκόσουν. Εσύ μπαμπούλι μου… εσύ που είσαι μέσα μου, τώρα πρέπει να σου πω αντίο. Και έτσι ξαφνικά σταμάτησε ο χρόνος. Και έτσι ξαφνικά αναρωτιέμαι αν σου είπα αρκετές φορές σ’αγαπώ και αν σου έδωσα αρκετά φιλιά και αγκαλιές. Αύριο θα είχες τα γενέθλια σου και εμείς εδώ ανήμποροι κοιτάμε το κενό… Πως μας την έσκασες έτσι ρε μάγκα μου;; Και σου έγραφα μικρή, στα ραβασάκια μου γ…ι μου ξυπνά με να σε χαιρετήσω!

Αντίο μπαμπάκι μου, μπαμπούλι μου , πατέρα μου, Σάκαρε μας. Σ´αγαπάμε όπως μας έμαθες να αγαπάμε. Δίχως μέτρο. Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη. Να ζείτε παιδιά. Συνειδητά. Την κάθε στιγμή» έγραψε η Ευγενία Σαμαρά.