Η «Κόκκινη Κλωστή» είναι, επίσης, η ιστορία της απόδρασης της  ηρωίδας από το αφιλόξενο Εδώ και Τώρα, αλλά και η δημιουργία ενός ιδιωτικού χώρου, στον οποίο η γυναίκα μπορεί να υπάρχει σε διαφορετικούς ρόλους, εποχές και ηλικίες. Εμπνεύστρια και παραγωγός της ιδεοκινητικής παράστασης είναι η έμπειρη χορεύτρια και διακεκριμένη χορογράφος Ελευθερία Ρίζου, η οποία κρατά και τον βασικό ρόλο, πλαισιωμένη από τον κοντραμπασίστα Νίκο Λιάσκο στην μουσική και την συμπρωταγωνιστική θέση και την υψίφωνο Σταυρούλα Γιαννακοπούλου στην φωνητική ερμηνεία.

Η Ελευθερία Ρίζου αποφοίτησε από τo Ινστιτούτο Πολιτισμού της Ρωσίας SPBSIC στην Αγία Πετρούπολη με master στη χορογραφία. Έκτοτε, στη δημιουργική διαδρομή της στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Ασία και αλλού, έχει  εξερευνήσει πάρα πολλές μορφές σωματικής έκφρασης, από τον κλασσικό χορό και την αυτοσχεδιαστική κίνηση μέχρι τη γιόγκα, το τάι τσι και τη μέθοδο πιλάτες.

Ελευθερία, ποια ήταν η κυρίαρχη έμπνευσή σου για να γεννηθεί η performance; Η προσωπική σου διαδρομή, οι ζωές φίλων και γνωστών, κάποια εμβληματική γυναικεία φιγούρα, η Γυναίκα γενικά στο πέρασμα των αιώνων;

Όλα ξεκίνησαν από έναν βαθιά ριζωμένο μέσα μου ήχο, αυτόν της ραπτομηχανής της μητέρας μου, που ήταν το πρώτο πράγμα που άκουγα κάθε πρωί από μικρή. Παράλληλα με τον ήχο, η εικόνα της να ράβει στην κουζίνα του πατρικού μου, συνήθως στο ημίφως με το κάλυμμα της ραπτομηχανής, ένα σκούρο πράσινο δίπλα της στην καρέκλα. Αυτός ο συνδυασμός ήχου, φωτός και χρωμάτων, όπως τον έχω στη μνήμη μου, ήταν ένα tableau vivant σε ύφος φλαμανδικό, το οποίο ανέκαθεν μού ήταν οικείο. Τελικά, η “αλυσίδα”, η οποία πέρασε από διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς, κατέληξε στην μοναχή Hildegard Vοn Bingen, μία μοναδική μύστρια, μουσικό, ποιήτρια, βοτανολόγο και πολλά ακόμα, η οποία τοποθέτησε τον εαυτό της στο κέντρο ενός αποκλειστικά ανδροκρατούμενου κόσμου και, σε ένα βαθμό, άλλαξε την πορεία του, κυρίως σε ό,τι αφορά την μουσική και τη θέση των γυναικών στον κόσμο. Από την Hildegard, λοιπόν, ως τη μητέρα μου και σε εμένα, ναι, θα μπορούσα να πω ότι η κυρίαρχη έμπνευση είναι όλα αυτά στα οποία αναφέρεσαι.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις της «Κόκκινης Κλωστής» και ποιες οι ανταμοιβές που σου προσφέρει το χτίσιμο της παράστασης;

Η «Κόκκινη κλωστή» πέρασε από τα χίλια κύματα. Ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το υλικό μου και να κατασταλάξω σε αυτά τα οποία θα έβγαζα στο φως. Το ότι η δημιουργική διαδικασία, η οποία απαιτεί μοναχικότητα και ησυχία, συμβαδίζει με μία ολοένα επιταχυνόμενη, αμείλικτη καθημερινότητα, είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση. Είχα, όμως, την μοναδική τύχη να συναντήσω από την αρχή τον Νίκο Λιάσκο, έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό, ο οποίος αγάπησε το έργο και ήταν σταθερά παρών. Ο Νίκος “έφερε” στο έργο την Hildegard, και με έναν μαγικό τρόπο όλα μπήκαν στη θέση τους, λες και οι στίχοι της να μιλούσαν απευθείας σε μας. Νομίζω πως η πορεία αυτών των πολλών μηνών με τον Νίκο και με την υψίφωνο Σταυρούλα Γιαννακοπούλου, η σχέση μεταξύ μας, η σύνδεση και ο κόσμος που φτιάξαμε μαζί, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

Στο δελτίο Tύπου αναφέρεται: «Κόκκινη Κλωστή» είναι η ιστορία της απόδρασής της από το αφιλόξενο «Εδώ και Τώρα». Παρά τις δυσκολίες, όμως, θα συμφωνούσες ότι το «εδώ και τώρα», η σύγχρονη εποχή, δηλαδή, ρίχνει περισσότερο φως στη γυναίκα σε σχέση με παλαιότερα, όπου κανένας δεν ενδιαφερόταν να αμφισβητήσει τα στερεότυπα;

Ναι, σίγουρα πέφτει περισσότερο φως, υπάρχει δημοσιότητα, διάλογος κλπ. Αλλά έχω την αίσθηση ότι συχνά είναι σαν μιλάει ο καθένας μόνος του, σαν να συμφωνεί για να συμφωνήσει, για να μη θεωρηθεί ασύμβατος με την κυρίαρχη τάση. Βλέπετε να αλλάζει κάτι; Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξη. Για να ξαναγυρίσω στη Hildegard, σε μία εποχή χωρίς ίχνος από τις σημερινές δυνατότητες διάδοσης της πληροφορίας, μία γυναίκα κατάφερε να γίνει κυρίαρχη προσωπικότητα σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, να επιβληθεί ακόμη και στον Κλήρο, να εισηγηθεί ώστε να επιτραπούν, τελικά, στις γυναίκες  ανήκουστες ελευθερίες. Θα αναφέρω εδώ, για προφανείς λόγους συγχρονικότητας, ότι με πρωτοβουλία της επιτράπηκε στις γυναίκες να αφήνουν τα μαλλιά τους ακάλυπτα, ακόμα και να τα στολίζουν. Τα μαλλιά ως αιώνιο σύμβολο γυναικείας υποταγής και ηθικής, ελεύθερα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία του 1080, με πρωτοβουλία μιας μοναχής. Αν κάνουμε την αντιπαράθεση με το σήμερα, τι συμπεράσματα θα βγάλουμε;

Ποια είναι η θέση του χορού στην Ελλάδα στις μέρες μας, όσον αφορά τη δυνατότητα και τις ευκαιρίες χορευτών και χορογράφων να επικοινωνήσουν το έργο τους, αλλά και όσον αφορά τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει το κοινό;

Χάρη στο διαδίκτυο και εξαιτίας της πανδημίας, οι δυνατότητες επικοινωνίας είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Αναρτά κανείς μία πληροφορία σήμερα και, μέσω του δικτύου των φίλων του, εντός ωρών μπορεί να φθάσει σε χιλιάδες άτομα. Από την άλλη, βέβαια, μέσα σε αυτή την υπερπληθώρα προτάσεων δεν γίνεται κανενός είδους διαλογή, και η γκάμα των έργων μπορεί να κυμαίνεται από το κακό ή το μέτριο ως το απόλυτο διαμάντι. Αυτός είναι ο λόγος που και το κοινό ίσως να είναι λίγο πιο επιφυλακτικό όσον αφορά τους όχι πολύ γνωστούς ή τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, και να προτιμά να δει κάτι πιο mainstream ή έναν δημιουργό που ήδη γνωρίζει και του αρέσει.

Με τι συναισθήματα θα ήθελες να φύγει ο θεατής της «Κόκκινης Κλωστής»;

Η «Κόκκινη Κλωστή» είναι ένα έργο ονειρικό, γεμάτο σύμβολα. Θα ήμουν ευτυχής αν η ατμόσφαιρα του έργου παρέσυρε το θεατή σε αυτό το σύμπαν, αν ταυτιζόταν με κάποιο τμήμα του σαν να το είχε ονειρευτεί. Ή αν έμενε για λίγο μία μελωδία, ένα στιγμιότυπο στη μνήμη του. Αν έβλεπε για λίγο τον χώρο με τα δικά μου μάτια, αν τον διέσχιζε με τα δικά μου πόδια, στον δικό μου ρυθμό. Αυτή είναι για μένα η ουσία κάθε έργου, η επικοινωνία σε ένα βαθύ, συλλογικό επίπεδο, στο οποίο κανείς μας δεν έχει τίποτα να χωρίσει με τον άλλο, αλλά μόνο να μοιραστεί.