Πολλά πράγματα! Η πρώτη ύλη-το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη μιας πρωτότυπης, ξεχωριστής ιδέας, μιας γερής ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς κοιλιές και φλυαρίες, δεκατριών σφικτών επεισοδίων. Το ότι τη σκηνοθετεί ο πολύς καλός Βαρδής Μαρινάκης, ήταν ένας ακόμα λόγος που ήθελα να είμαι σ’αυτή τη σειρά, όπως επίσης το ότι έχει φτιαχτεί ένα φοβερό team, εξαιρετικών ηθοποιών που πονάμε τη δουλειά και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για το αρτιότερο αποτέλεσμα. Ψάχνουμε και δουλεύουμε σκληρά, δεν διεκπεραιώνουμε τους ρόλους, αλλά «βουτάμε» σ’αυτούς. Μεγάλο συν είναι  ότι έχουμε οκτώ μέρες για κάθε επεισόδιο και δεν τρέχουμε να προλάβουμε, κάνοντας «εκπτώσεις» που βλέπουμε να γίνονται, σε καθημερινές κυρίως σειρές. Ρόλο έπαιξε στο «ναι» και το ότι μια σειρά του Mega -απ’ το κανάλι αυτό ξεκίνησα να κάνω τηλεόραση κι έχω μια συναισθηματική σχέση με αυτό το σηματάκι που’ναι στο πάνω μέρος της οθόνης.

–Η ιστορία του «Σιωπηλού δρόμου» κόβει την ανάσα. Πες την για όσους δεν είδαν τη σειρά...

Ένα αναπάντεχο γεγονός έρχεται να ταράξει τη φαινομενικά ήρεμη ζωή μιας εύρωστης κοινωνίας, ενός προαστίου που λέγεται «Βαθύ». Τα ίχνη ενός σχολικού λεωφορείου χάνονται ξαφνικά, ένα πρωινό. Μέσα στο λεωφορείο βρίσκονται εννέα μαθητές του δημοτικού, παιδιά εύπορων και ισχυρών οικογενειών, μαζί με τον οδηγό αλλά και μια συνοδό. Οι αστυνομικές έρευνες κινούνται σε αχαρτογράφητα νερά και όλα δείχνουν πως έχουν να κάνουν με μία ομαδική απαγωγή. Μια νεαρή δημοσιογράφος βρίσκεται αναπάντεχα στο επίκεντρο των γεγονότων. Μία ολόκληρη κοινωνία κλυδωνίζεται. Ένα παζλ υπόπτων σχηματίζεται, πάθη μυστικά και ίντριγκες, αποκαλύπτονται. Τα προσωπεία πέφτουν και οι κρυφές  ζωές των πρωταγωνιστών βγαίνουν στο φως. Αντιμέτωποι με μια εφιαλτική πραγματικότητα, οι ήρωες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους δαίμονες... Θα καταφέρουν να διαβούν τον «Σιωπηλό δρόμο» για να φτάσουν στην αλήθεια,την εξιλέωση και τελικά στη λύτρωση; Να το δείτε!

–Ποιος έχει περισσότερες αντοχές; Η Έμιλυ;

Τώρα πια, κανένας μας (γελά). Κι αυτό είναι γενικότερο. Αυτό που λένε «Έχει κουραστεί πολύ ο κόσμος», ισχύει και με το παραπάνω! Έχουμε κουραστεί πάρα πολύ όλοι, με τις απανωτές καραντίνες, τα μέτρα και όλα αυτά που ζούμε. Έχει περάσει ένας χρόνος, Βασίλη!       

-Ένας ολόκληρος χρόνος! Η πρώτη καραντίνα ήταν πιο υποφερτή. Αυτές δεν αντέχονται πια...

Ναι, όντως, η πρώτη ήταν μια διακοπή απ’τους φρενήρεις ρυθμούς που τρέχαμε στις δουλειές μας. Πήραμε μια ανάσα, χαρήκαμε περισσότερο την οικογένειά μας, φτιάξαμε τα συρτάρια μας, τα πράγματά μας [γελά]. Άλλαξαν οι ρυθμοί κι ανασάναμε. Ένα χρόνο μετά όμως αυτό έχει γίνει εφιαλτικό. Μακάρι να πάνε καλύτερα τα πράγματα και να τελειώσει αυτό το θρίλερ!

-Πες μου για το τσουνάμι των καταγγελιών για λεκτική και σεξουαλική βία στον χώρο σας...

Πάγωσα όταν είδα την δίμετρη Κατερίνα Λέχου να τρέμει εξιστορώντας όσα πέρασε ως θύμα κακοποίησης. Μια κουκλάρα, ατρόμητη σαν... τσολιάς να μιλά με σπασμένη φωνή. Ξέραμε πως υπήρχαν παλιοχαρακτήρες στο θέατρο -το λέω κομψά!-, αλλά όχι ότι έκαναν τόσο κακό. Άλλο να ακούς πως κάποιος είναι απαιτητικός στις πρόβες ή δύσκολος ή πως είναι «πέφτουλας» κι άλλο να ακούς τέτοια «τέρατα» που γίνονταν...  Είδα την Κατερίνα πως έτρεμε, είδα τα άλλα κορίτσια, τα αγόρια και αρρώστησα. Κι ας  έχεις διαβάσει την είδηση, όταν βλέπεις το όποιο θύμα «ραγισμένο» να εξιστορεί όσα βίωσε, σφίγγεται το στομάχι σου, χάνεις τον ύπνο σου. Καμάρωσα όλους αυτούς που τόλμησαν να καταθέσουν την αλήθεια τους, με γενναιότητα και θάρρος. Μετά από αυτή την κίνησή τους, θα καθαρίσει το τοπίο και  θα φοβηθούν άλλοι παλιοχαρακτήρες, να κάνουν ανάλογες ασχήμιες. Το πιστεύω...