Αναλυτικά το άρθρο-σχόλιο αναφέρει:

Την περασμένη Πέμπτη 6/2, 12 τα μεσάνυχτα, στον ΑΝΤ1, επί 3 ώρες η εκπομπή «Πρόσωπο με πρόσωπο» του Νίκου Χατζηνικολάου αποκάλυψε πολλά πρόσωπα για την «τραγωδία των Τεμπών».

Ηταν μια εκπομπή-πρότυπο για την ελληνική τηλεόραση. Καλεσμένοι από όλα τα πολιτικά κόμματα. Γονείς των θυμάτων. Δημοσιογράφοι. Εμπειρογνώμονες. Βίντεο. Ντοκουμέντα. Φωτογραφίες.Ολοι παρακολουθούσαν με σφιγμένη την καρδιά κυρίως τις αφηγήσεις των γονιών ενώ οι παρευρισκόμενοι με σεβασμό συζητούσαν χωρίς εντάσεις και αλληλοκαλύψεις. Θύμιζε ατμόσφαιρα μιας δέησης, μιας προσευχής.

Συγκλονιστικότεροι όλων οι γονείς. Πρόσωπα με αγωνία. Βλέμματα με απελπισία που δεν έχει ούτε σκέψη ούτε συναίσθημα. Κατεστραμμένες οικογένειες. Τους δημιουργούν διαρκή σύγχυση γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη και νιώθουν σαν να περπατούν σε κινούμενη άμμο.

Ο κόσμος βράζει, όπως ο ατμός σ'  ένα μπουκάλι σφραγισμένο για να μην εκτιναχθεί. Οσο όμως κι αν το πιέσουν, δεν μπορούν να σταματήσουν τους πλημμυρισμένους από λαό δρόμους.

Αυτές οι οικογένεις που εξανεμίστηκαν τα παιδιά τους από τα δηλητηριώδη αέρια, δεν μπορούν να γιατρευτούν με κανένα πόρισμα, καμία εξεταστική, κανέναν ανασχηματισμό.

Καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν απόλυτη δικαιοσύνη. Είναι πολλά τα συμφέροντα και οι εμπλεκόμενοι. Για να την εφαρμόσεις πρέπει να υπάρχει σωφροσύνη. Πρέπει να καταλάβουν ότι το να ασκείς εξουσία δεν είναι δικαίωμα κληρονομιάς. Η τέχνη τού να κυβερνάς, δεν διδάσκεται. Είναι χάρισμα. Κι όταν την αποκτάς από τα δάκρυα του κόσμου δεν έχει καλό προορισμό.

Τέτοιες εκπομπές αφυπνίζουν. Δίνουν μια ελπίδα ότι μέσα από τις σκοτεινές σήραγγες θα φανεί ένα φως.

Ο Νίκος Χατζηνικολάου οφείλει τις επιτυχίες του, όχι μόνο στις γνώσεις και στην τέχνη που έχει ένας αρχιτέκτονας για να κάνει αισθητικά κάτι ωραίο αλλά στο ότι χτίζει το κοινωνικό, κοσμικό και ατομικό πρόσωπο με μια διάσταση σύνθετη, διδακτική.

Στην υπόθεση των Τεμπών ήταν αδιαπέραστος, αδιάσειστος, αδιάψευστος, ανεπηρέαστος. Κάθε θέμα πήρε τη θέση του μέσα μας. Βρεθήκαμε «ενώπιος ενωπίω». Ο φακός της εκπομπής έγινε καθρέφτης και μας έδειχνε ποιο είναι το πρόσωπό μας πίσω από το πρόσωπό μας.

Ακόμα κι όταν ο θυμός του γινόταν κοφτερός, δεν πλήγωνε ή αιχμηρός δεν τραυμάτιζε. Μια εκπομπή με πολιτισμένο τρόπο μάς βοήθησε να καταλάβουμε τις ευθύνες μας. Οσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε τόσο γνωρίζουμε  την αλήθεια.

Χρόνια τώρα ο Νίκος Χατζηνικολάου μάς προσφέρει μέσα από τις εκπομπές του ποιότητα στον λόγο, στα θέματα, στα πρόσωπα. Δεν κατακτώνται έτσι εύκολα οι βουνοκορφές. Ισως γιατί κατάφερε μια εσωτερική γαλήνη ο ίδιος.