Μέσα σε δύσκολα χρόνια που το απελεύθερο ελληνι-κό κράτος, προσπαθούσε να βρεί το βηματισμό του και να χτίσει υποδομές κοινωνι-κής προνοίας, οι οποίες θα παρείχαν μέριμνα και φροντίδα για τους χειμαζόμενους Έλληνες, αλλά και θα του έδιναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό για την αρτιότητά του, ένας ψηλής ευαισθησίας Έλληνας, ο Γιώργος ή Τζωρτζής Δρομοκαϊ-της από την Χίο, έρχονταν με μια πελώρια οικονομική και ηθική κληροδοσία, να τονώσει τους πάσχοντες από ψυχικά νοσήματα.
Μέχρι εκείνη την περίοδο όσοι αντιμετώπιζαν οποιοδήποτε ψυχιατρικό πρόβλημα, κλείνονταν στην Μονή του Δαφνίου, κάτω από άθλιες συνθήκες, που προσέβαλαν ευθέως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εδείροντο, έμεναν πάμπολλες φορές νηστικοί και μέσα σε αυτό το καθεστώς ζόφου και ηθικής απανθρωπίας, άφηναν στην Μονή Δαφνίου, την τελευταία τους πνοή. Ενώ σε ακόμα πιο τραγικότερες καταστάσεις, γύριζαν στους δρόμους της Αθήνας ελεύθερα μόνοι τους, με κίνδυνο να σκοτωθούν ή και να δημιουργήσουν ασύνειδα, σοβαρά προβλήματα σε άλλους ανθρώπους. Αυτή την σοβαρότατη έλλειψη και ηθική ασχήμια της ελληνικής πολιτείας, ήλθε με την υψηλή κοινωνική του ευαισθησία, αλλά και τον ευγενή του πατριωτισμό το 1880, να καλύψει ένας μεγάλος έλληνας επιχειρηματίας από την Χίο, ο Γεώργιος ή Τζώρτζης Δρομοκαΐτης. Συμβάλλοντας καθοριστικά στην ίδρυση του γνωστού σε όλους μας «Δρομοκαίτειου ιδρύματος», που έδωσε την λύτρωση και την με όρους αξιοπρέπειας νοσηλεία, σε όσους έπασχαν από ψυχιατρικά νοσήματα.