Το επίπεδο της εγχώριας σοδειάς ήταν καλό-προσωπικώς, δεν είδα ούτε μία ταινία που να μην έχει καθόλου αρετές. Δύο από τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν η αναζήτηση και κατοχύρωση ταυτότητας και η διαχείριση της απώλειας.

Από τις 24 έως τις 27 Oκτωβρίου, ο κινηματογράφος “Ίρις” (Ακαδημίας 56, Αθήνα) θα φιλοξενήσει το σύνολο του Εθνικού και του Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ, ενώ επίσης θα διεξαχθεί εργαστήριο pitching. Το πρόγραμμα “Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει” θα συνεχιστεί και την ερχόμενη σεζόν σε ακόμα περισσότερους προορισμούς, με στόχο να αναδείξει την δυναμική του ελληνικού σινεμά εντός και εκτός Ελλάδας. Μερικές ταινίες που αγαπήσαμε και που αξίζει να δείτε:

* “Mj” του Γιώργου Φουρτούνη: ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που προβλήθηκε. Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός τράπερ, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην εικόνα που έχει χτίσει (και σε όσα περιμένουν οι φανς του από αυτόν) και στην πραγματικότητα. Χιουμοριστικό αλλά και βαθιά συγκινητικό διαβατήριο για έναν κόσμο που πολλοί κρίνουν εξ αποστάσεως, ενώ παραμένει για εκείνους άγνωστη χώρα. Βραβεία Σκηνοθεσίας, Ανδρικής Ερμηνείας στον θαυμάσιο Γιώργο Κατσή, Ενδυματολογίας, Σκηνογραφίας, Σχεδιασμού Μακιγιάζ.

* “Αυτό που δεν ήξερε η Μαίρη” της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη: μια πολύχρωμη, γεμάτη φαντασία, χιούμορ και σασπένς περιπλάνηση στο κιτς σύμπαν μιας κρουαζιέρας και στην καρδιά μιας έφηβης που δονείται από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ανακουφιστικά φωτεινό και ειλικρινές. Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα.

* “Γκέκας” του Δημήτρη Μουτσιάκα: ατμοσφαιρικό και δυσοίωνο, μια διεισδυτική ματιά σε ένα κλασσικό δίδυμο: έναν πατέρα που θέλει να αποδείξει πράγματα για τον εαυτό του μέσα από τον γιο του και στον 12χρονο μικρό, που διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο τις προσδοκίες του γονιού του από εκείνον. Καταλύτης ένας σκύλος και στο φόντο η ελληνική επαρχία σε ακινησία. Χρυσός Διόνυσος, Βραβεία Σεναρίου, Φωτογραφίας.

* “Honeymoon” του Άλκι Παπασταθόπουλου: σε έναν κόσμο που αντιδρά βίαια στη διαφορετικότητα, η αγάπη βγαίνει νικήτρια. Τρυφερό, ειλικρινές, με επώδυνες στιγμές αλλά και με μια αισιόδοξη έξοδο προς την ελευθερία. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, Βραβεία Drama Queer, Γυναικείας Ερμηνείας στη Νάσια Συντέτα, Onassis Film Award.

* “Αλκυονίδες” του Αλέξανδρου Σκούρα: εκείνος και εκείνη σε έναν ασπρόμαυρο χορό επιθυμιών που δεν συμπίπτουν και μια ακροβασία στις αντιφάσεις που δονούν την ανθρώπινη ψυχή. Μια ταινία που πυροδοτεί ερωτηματικά αλλά, για κάποιον λόγο, σε γραπώνει και σε ακολουθεί. Βραβείο Μοντάζ.

* “Numb” της Δέσποινας Κούρτη: ντελικάτη, υπαινικτική, γεμάτη λεπτότητα και ευαισθησία απεικόνιση της διαχείρισης της απώλειας από μια έφηβη που διασχίζει το κατώφλι της ενηλικίωσης .Onassis Film Award.

* “Treadmill” του Γιώργου Κοιμήση: ένας διάδρομος γυμναστικής χρησιμοποιείται ως διάδρομος απογείωσης για τη μεσήλικη ηρωίδα που πασχίζει να απελευθερωθεί από τον ασφυκτικό της κόσμο-όμως τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια; Υπέροχες οι Εύη Σαουλίδου και η Υβόννη Μαλτέζου ως κόρη και μητέρα. Εύστοχη και συγκινητική, η ταινία απέσπασε το Βραβείο Κοινού.

* “ποπ” της Λίνας Κουντουρά:  τρεις νεαρές φίλες εξιστορούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν τον κοινό παρανομαστή (την έλλειψη χρημάτων) με μια... ληστεία. Φρεσκάδα, μπόλικη φαντασία και άκρως παιχνιδιάρικη διάθεση. Βραβείο Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα» και Βραβείο Σκηνογραφίας.

* “απαρατάτεμε” της Μένης Τσιλιανίδου: road trip μιας νεαρής λεσβίας και του παππού της, ο οποίος (είναι σίγουρη) δεν την αποδέχεται. Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (Ηρώ Τσάμογλου, Δημήτρης Ναζίρης) απογειώνουν την απολαυστική, τρυφερά κοφτερή σχέση δυο απρόσμενων ηρώων. Βραβείο Σκηνοθεσίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Σπουδαστικού Προγράμματος και Βραβεία Ερμηνείας στους πρωταγωνιστές.

* “Ο πρώτος μου γάμος” του Ανδρέα Χαλικιά:  ο ξαφνικός έρωτας ενός μικρούλη για ένα λίγο μεγαλύτερο κορίτσι στη διάρκεια ενός παιχνιδιάρικου καλοκαιριού των ΄90’ς. Μια πολύ γλυκιά αλλά και ξεκαρδιστικά αστεία κατάδυση στα παιδικά μας χρόνια.

* “Roger” του Θάνου Μήτσιου: η ταινία κινείται σε παρόμοια μονοπάτια με τον “Γκέκα”. Με πλαίσιο την ελληνική επαρχία, ένας γιος παλεύει να χωρέσει στο “κοστούμι” που έχει ράψει για εκείνον ο απόμακρος πατέρας του. Απόκοσμο και καθηλωτικό.

Υστερόγραφο: ο δωρικά σπαρακτικός Αλέξανδρος Λογοθέτης στο “Sceleton Tree” του Χάρη Ζαλαβρά, το πειστικά μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν του “7Hz” της Μαρίας Χατζάκου, η λιτή, ευαίσθητη απεικόνιση της απώλειας στο “Σπίτι” της Σοφίας Σφυρή, η συγκίνηση μέχρι δακρύων από το “Name Day” του Κώστα Δημητριάδη.