Quantcast

Άννα Ανδριανού στο real.gr: «Πολιτική είναι κάθε μας πράξη»

Στο έργο «Η Λένι Ρίφενσταλ κοιμάται τα βράδια», όπου πρωταγωνιστεί η Άννα Αδριανού και κάνει πρεμιέρα σήμερα (03/02), ο θεατής συναντά μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα στο ταλέντο και την ηθική, την επιτυχία και την κατακραυγή. Ένας δημοσιογράφος πραγματοποιεί μια ιστορική συνέντευξη, ενώ θα συμβούν πολλά ακόμη ανάμεσα σε αυτά τα δύο πρόσωπα… 

Η Άννα Αδριανού ξεδιπλώνοντας το ταλέντο της, μιλάει για κοινωνικά και ηθικά ζητήματα άλυτα ακόμη, ενώ αναφέρεται και στην προσωπική της ζωή, η οποία περικλείεται από πολλή αγάπη και τρυφερότητα…

- «Η Λένι Ρίφενσταλ κοιμάται τα βράδια» του Άγγελου Ανδρεόπουλου από σήμερα (03/02) στο θέατρο «Φούρνος», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 με εσάς και τον Βασίλη Αφεντούλη σε σκηνοθεσία και διασκευή Βάνας Πεφάνη. Ποια είναι η δική σας ματιά στο έργο;

«Το έργο αυτό μου κίνησε ένα μεγάλο ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Κατ’ αρχήν μέσα από αυτό ψηλαφίζουμε τον ψυχισμό μιας γυναίκας που ενώ είχε ένα τεράστιο ταλέντο, το έβαλε στην υπηρεσία του Κακού, κάνοντας ταινίες καθαρής προπαγάνδας για το Γ Ράιχ και τον Χίτλερ.

Μιας γυναίκας που έζησε την σχιζοφρένεια του να είναι ευαίσθητη μέσα από την Τέχνη της και εντελώς απαθής και σκληρή μπροστά στις θηριωδίες που συνέβαιναν γύρω της, όταν μάλιστα τις έκανε το καθεστώς που στήριζε η ίδια και στηριζόταν από αυτό.

Στο έργο, η Ρίφενσταλ έρχεται προσκεκλημένη σε μια ανοιχτή εκπομπή τηλεόρασης, όπου ένας προοδευτικός αλλά και φιλόδοξος σημερινός δημοσιογράφος, με αφορμή την παρουσίαση της ζωής και του έργου της, θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει και να αποκαλύψει το αληθινό της πρόσωπο και την πολιτική ευθύνη των πράξεων της. Θα προκύψει ένα έντονο, σκληρό και δραματικό debate στο οποίο ο καθένας θα αγωνιστεί για την Αλήθεια και το Ψέμα. Για την πραγματικότητα και τις αυταπάτες της εποχής του.

Μέσα από αυτόν τον αγώνα, αναδύονται ερωτηματικά που φωτίζουν την δική μας εποχή σήμερα. Και τις δικές ευθύνες μας απέναντι στην ζωή, την Ιστορία και τους άλλους γύρω μας. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου όλα μας προτρέπουν σε μια συμπεριφορά που εξυπηρετεί όλο και πιο πολύ τον εαυτό και τις φιλοδοξίες μας και προωθεί την απάθεια για το τι συμβαίνει γύρω».

- Μιλήστε μας για τον ρόλο σας… Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο;

«Είναι ακριβώς η σχιζοφρένεια της, η ηθική σχιζοφρένεια, όπως ονομάζεται κάποια στιγμή μέσα στο έργο. Πως μπορεί μια γυναίκα, με την ευαισθησία του καλλιτέχνη, να ξεριζώσει από την ψυχή της κάθε ενσυναίσθηση απέναντι στους συνανθρώπους της, και να παραμείνει "απαθής" κι αδιάφορη μπροστά σε έναν κόσμο που γκρεμιζόταν, σε ανθρώπους που σπαράζονταν, σε θηριωδίες που δεν είχαν προηγούμενο στην Ιστορία;

Ποια τραύματα και ποια διαδικασία είναι τελικά ικανά να κάνουν ένα πλάσμα (και μάλιστα χαρισματικό) να χάσει από μέσα του κάθε φως της ψυχής και την ουσία της ίδιας του ύπαρξης; Έλεγε ότι δεν ήταν πολιτικοποιημένη αλλά μόνο καλλιτέχνης, κι ότι η Τέχνη δεν έχει ηθική.

Εγώ που πιστεύω ότι η Αισθητική είναι Ηθική στάση και η Τέχνη αξίζει μόνο αν κάνει τον κόσμο καλύτερο κι αν "ανοίγει" τις ψυχές των ανθρώπων, καταλαβαίνετε πόσο μου ήταν δύσκολο και επίπονο με την ηρωίδα που υποδύομαι. Αλλά ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Να την υποδυθώ, χωρίς ναρκισσισμό, αλλά και χωρίς κατάκριση, να την καταλάβω (έστω κι αν δεν την εγκρίνω) και απλά να διαβάσω την αλήθεια της. Και να την μεταφέρω στην σκηνή». 

- Πώς γίνεται να συνδεθεί η θρυλική Λένι Ρίφενσταλ με έναν δημοσιογράφο μεταγενέστερα σε μια πιο σύγχρονη συζήτηση;

«Στην αρχή όλα συμβαίνουν όπως σε μια κανονική συνέντευξη και σιγά σιγά αποκαλύπτεται προς το τέλος αυτή η συνθήκη. Με έναν τρόπο φυσικό που εντείνει το σασπένς της παράστασης και θα το δείτε στην σκηνή».

- Πώς συνδέεται η τέχνη με την πολιτική; Πρέπει να συνδέεται; Ποια είναι η δική σας άποψη; Πολύ επίκαιρο ζήτημα…

«Πιστεύω ότι η Τέχνη που είναι μια απόπειρα θεϊκής έκφρασης του ανθρώπου, που εξευγενίζει το πνεύμα και την ψυχή (όπως συμβαίνει και όλα τα μεγάλα και αιώνια έργα τέχνης). Γι’ αυτό οφείλει να προωθεί μεγάλες πνευματικές αλήθειες και αξίες. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μία από αυτές.  Αλλά η κοινωνική δικαιοσύνη οφείλει να είναι και ο κύριος στόχος της πολιτικής. Άλλο το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αλλά βλέποντας το ηθικά και πνευματικά, πολιτική είναι κάθε μας πράξη, κάθε μας απόφαση. Γιατί σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν είμαστε μόνοι κι οφείλουμε να βάζουμε με κάθε τρόπο ο καθένας, ένα λιθαράκι στο κοινό καλό».

- Με αφορμή το έργο, γενικότερα, ποια είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη απέναντι στην Ιστορία;

«Είναι μεγάλη η ευθύνη του κάθε ανθρώπου απέναντι στην Ιστορία και στην εποχή του. Γιατί ο καθένας από εμάς την διαμορφώνει σε μικρό ή μεγάλο κύκλο, δημιουργεί πρότυπα και συνέπειες. Πόσο μάλλον οι καλλιτέχνες. Εκφράζουν αλλά και επιδρούν στην κάθε εποχή. Την αλλάζουν. Αυτοί, αν δεν έχουν μεγάλο πνεύμα και μεγάλη ψυχή, αν δεν αφουγκράζονται την Αλήθεια, μένουν σκοτεινοί. Και μικροί, όσο κι αν φαίνονται μεγάλα προς στιγμήν τα έργα τους. Και ναι, η ευθύνη τους είναι μεγαλύτερη. Γενικά το να απευθύνεσαι στον κόσμο, στις ψυχές των ανθρώπων, στον νου τους, και να τους επηρεάζεις, θέλει Αρετή και Τόλμη. Θα σας το πω μέσα από κάποια λόγια του έργου: «Η Τέχνη δεν μπορεί ποτέ να είναι ουδέτερη». Από μόνη της επηρεάζει τα πάντα. Ακόμα κι αν ένας καλλιτέχνης ισχυρίζεται ότι δεν έχει σχέση με την πολιτική, το έργο του αποτελεί ένα συμβάν που επηρεάζει τους άλλους, άρα πολιτικό».

- Άλλο ένα δίλημμα με αφορμή το έργο: Πρέπει η ηθική να… σταματάει το ταλέντο;

«Μιλώντας για ηθική, δεν μιλάμε ασφαλώς για στενούς κοινωνικούς κανόνες αλλά για μια πνευματική στάση που προωθεί και εκφράζει την Αρμονία του εαυτού και του κόσμου, τον ανθρωπισμό, την ενσυναίσθηση, την δικαιοσύνη. Αυτή η Ηθική προωθεί και δεν σταματάει το ταλέντο όταν αυτό θέλει να εκφράσει αλήθειες που υπάρχουν σε κάθε ύπαρξη. Φυσικά υπάρχει και το ταλέντο που εκφράζει πολύ προσωπικά βιώματα, ακόμα και ψυχοπαθολογικά περιστατικά. Δεκτό φυσικά, κανείς δεν το απαγορεύει. Αλλά ίσως είναι μια τέχνη λιγότερο πλατειά».

- Τελικά μετανιώνει η Ρίφενσταλ για τη συνεργασία της με το ναζιστικό καθεστώς; Επίκαιρο και αυτό με την ανάπτυξη της ακροδεξιάς στην Ευρώπη…

«Αυτό θα το ανακαλύψετε, βλέποντας την παράσταση. Η Λένι Ριφενσταλ κοιμάται τα βράδια; Ποια είναι η απάντηση; Κι όπως λέει κάπου η ίδια: Το ερώτημα δεν είναι τι έκανα εγώ τότε. Το ερώτημα είναι τι κάνετε εσείς σήμερα…».

- Πόσα χρόνια μετράτε στον καλλιτεχνικό χώρο, πώς τον βλέπετε κάνοντας έναν απολογισμό και τι θα αλλάζατε σήμερα;

«Πολλά αλλά δεν μ’ αρέσουν οι απολογισμοί ούτε οι κριτικές. Δυστυχώς ή ευτυχώς κάθε φορά και σε κάθε εποχή μας επηρεάζουν πολλά, και είμαστε κι εμείς σε διαφορετική φάση κι εξέλιξη. Οπότε κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε την δεδομένη στιγμή. Εγώ πάντως ξέρω ότι όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, οφείλει να αλλάζει συνεχώς τον εαυτό του. Στο καλύτερο. Κι αυτό προσπαθώ κι εγώ».

- Τηλεόραση ή θέατρο και γιατί;

«Και τα δύο ανάλογα με την περίπτωση και την καλλιτεχνική αξία και πρόκληση της κάθε δουλειάς. Αλλά εντάξει, το θέατρο έχει άλλη μαγεία».

- Εχετε στα σκαριά κάποιο ακόμη βιβλίο;

«Αυτή την στιγμή όχι ακριβώς. Βέβαια πάντα διαμορφώνω και δουλεύω στο μυαλό μου ιδέες, περιμένοντας την στιγμή που θα γεννηθούν πιο ολοκληρωμένες, έτοιμες να ζήσουν στο χαρτί».

- Πώς είναι η συμβίωση με έναν συγγραφέα; Μοιράζεστε προβληματισμούς;

«Είναι όμορφη η συμβίωση με έναν συγγραφέα, γιατί μοιράζεσαι εκτός από την δική του ζωή και την ζωή τόσων ηρώων του… Και τους κόσμους που φτιάχνει. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ένας συγγραφέας βλέπει με έναν πιο μαγικό τρόπο την ζωή». 

- Με τι εξοργίζεστε και τι σας ηρεμεί;

«Με εξοργίζει η γκρίνια των ανθρώπων που είναι μίζεροι και όλα τους φαίνονται άσχημα. Η έλλειψη ευγνωμοσύνης απέναντι στην ζωή. Η απάθεια μπροστά στην μοίρα των άλλων, λιγότερο τυχερών από εμάς. Με ηρεμεί η καλοσύνη όταν την βλέπω γύρω μου και η συντροφιά με τα ζώα. Στα μάτια τους βλέπω τον παράδεισο».

- Πού θα θέλατε να βρίσκεστε τώρα και με ποιον;

«Εδώ που βρίσκομαι. Αρκεί να έχω μέσα μου ηρεμία κι αρμονική επαφή με τον εαυτό μου».

- Και πάλι με αφορμή τον τίτλο του έργου, εσείς… κοιμάστε τα βράδια;

«Συνήθως ναι, αλλά όταν δουλεύω έναν ρόλο, ο ύπνος μου γίνεται πιο δύσκολος. Έχω αγωνία μέχρι να γεννηθεί και να υπάρξει η ηρωίδα μέσα μου. Αλλά είναι κι αυτό ένα γοητευτικό στάδιο».

- Τέλος, συζητάτε κάποια επόμενη δουλειά; 

«Όχι. Η Λένι Ρίφενσταλ δεν μου έχει αφήσει περιθώριο κι ενέργεια για κάτι άλλο άμεσα. Δίνομαι απόλυτα σε ότι κάνω κάθε φορά. Πρέπει να προχωρήσουν λίγο οι παραστάσεις για να στραφώ αλλού. Προτάσεις μπορεί να υπάρχουν, αλλά για να μπει κάτι σε εφαρμογή, χρειάζεται τον χρόνο και τον χώρο του. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω πως ό,τι αξίζει να γίνει, γίνεται. Δεν θέλω να βιάζομαι. Υπάρχει και μια ζωή που έχω να ζήσω και της δίνω κι αυτής τον χώρο και τον χρόνο της».