Η υπέροχη Ιζαμπέλ Ιπέρ, τιμώμενο πρόσωπο της φετινής διοργάνωσης του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παραχώρησε συνέντευξη τύπου στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης».
Ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ και συντονιστής της συνέντευξης, την καλωσόρισε και, με αφορμή την πιο πρόσφατη ταινία της, “Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο” του Τιερί Κλιφά, που περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα της διοργάνωσης για εκείνη, τη ρώτησε κατά πόσον οι δεκάδες ταινίες που έχει γυρίσει την έχουν κάνει να νιώθει πλουσιότερη. «Οι ταινίες που έχω γυρίσει με κάνουν να αισθάνομαι ολοκληρωμένη», ήταν η απάντηση της Ιζαμπέλ Ιπέρ. «Με κάνουν, επίσης, να αισθάνομαι πολύ προνομιούχα, για τις ευκαιρίες που είχα να ενσαρκώσω όλους αυτούς τους ρόλους και να δουλέψω με όλους αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς».
Αναφορικά με την παλαιότερη ταινία του αφιερώματος, το θρυλικό “Η πύλη της Δύσης” (1980) του Μάικλ Τσιμίνο, η Γαλλίδα ηθοποιός εξιστόρησε: «Το γύρισμα αυτής της ταινίας ήταν μια πραγματικά φανταστική εμπειρία. Περάσαμε 7 μήνες στη Μοντάνα των ΗΠΑ. Η ταινία αυτή είναι εξίσου γνωστή για την επιτυχία και την αποτυχία της. Γιατί υπήρξε μια μεγάλη εισπρακτική αποτυχία: συγκεκριμένα, οι “New York Times” τη χαρακτήρισαν “μια πρωτοφανή καταστροφή”, από την οποία ο σκηνοθέτης δεν συνήλθε ποτέ πραγματικά. Στη διάρκεια της καριέρας μου την έχω σκεφτεί πολλές φορές, και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια ταινία δημιουργού, πολύ προσωπική, με σκληρό και αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για την εποχή της. Ίσως στις μέρες μας να γινόταν πιο εύκολα αποδεκτή».
Σε ερώτηση σχετικά με τη διαχείριση της αποτυχίας, η Ιζαμπέλ Ιπέρ παραδέχτηκε πως, πράγματι, την επηρεάζει. “Δεν κάνουμε ταινίες για να παραμείνουμε κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο, αλλά για να μας δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Το να γίνεις αποδεκτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ωστόσο, είμαι απλώς μια ηθοποιός της ταινίας και δεν γίνεται να κουβαλώ όλο το βάρος της αποτυχίας στους ώμους μου. Δεν νιώθω προσωπικά υπεύθυνη για την όποια αποτυχία».
Οι απαιτητικοί ρόλοι είναι σήμα κατατεθέν της. Η ίδια, ωστόσο, δεν τους αντιμετωπίζει έτσι. «Δεν πιστεύω πως οι ρόλοι που αναλαμβάνω είναι απαιτητικοί”, τόνισε. “Οι χαρακτήρες που ενσαρκώνω περιλαμβάνουν σύνθετες πτυχές και αμφιλεγόμενα σημεία. Δεν πιστεύω, όμως, πως οι συγκεκριμένες ιδιότητες τους κάνουν αντιπαθητικούς. Ίσως κάποτε το σινεμά είχε σαφείς διαχωρισμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά πλέον αυτά τα σύνορα έχουν αρχίσει να θολώνουν και είναι πιο δυσδιάκριτα”.
Όσο για τη συνεργασία με την κόρη της, Λολιτά Σαμά, με την οποία συμπρωταγωνίστησε στην ταινία “Copacabana” (2010) του Μαρκ Φιτουσί, η Ιζαμπέλ Ιπέρ την αποκάλεσε “υπέροχη”, ενώ σημείωσε ότι η κόρη της, που βρέθηκε μαζί της στο φεστιβάλ, λατρεύει την όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και η ίδια.
Αναφορικά με τους ρόλους που υπήρξαν σημείο καμπής στη σταδιοδρομία της, διευκρίνισε πως οι σημαντικοί ρόλοι είναι εκείνοι που παρέχουν τη μεγαλύτερη έκθεση για έναν ηθοποιό, ξεχωρίζοντας τις ταινίες “Η δασκάλα του πιάνου” (2001) του Μίχαελ Χάνεκε και “Εκείνη” (2016) του Πολ Βερχόφεν, οι οποίες φιλοξενούνται αμφότερες στο αφιέρωμα της 66ης διοργάνωσης στη Γαλλίδα σταρ. «Το αστείο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως, πολλές φορές, ορισμένες ταινίες κάνουν τεράστια επιτυχία ενώ δεν το περιμένεις καθόλου. Αυτό αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη πως ταξιδεύουν στο μυαλό διαφορετικών ανθρώπων με πολλούς διαφορετικούς τρόπους», επισήμανε.
Ύστερα από μια τόσο εκτυφλωτική πορεία στο σινεμά, υπάρχει ακόμα κάτι το οποίο να περιμένει με ανυπομονησία; «Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το οποίο ανυπομονώ. Αναζητώ πάντα το άγνωστο. Η καριέρα μου υπήρξε, πράγματι, μια βουτιά προς το άγνωστο: είναι ακριβώς αυτό που αναζητώ και, συνήθως, αυτό που βρίσκω», κατέληξε η Ιζαμπέλ Ιπέρ.
