* Την Παρασκευή 17, το Σάββατο 18, την Κυριακή 19 και τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, στις 20.00, η Μαρία Ηλιού παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ της «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940» στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη).

Πώς ήταν, άραγε, η Αθήνα εκείνης της εποχής; Ήταν μόνο μια πόλη σε διχασμό ανάμεσα σε βενιζελικούς και μοναρχικούς ή ήταν και πολλά άλλα πράγματα μαζί; Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες το 1922 φέρνουν νέα πνοή στην πόλη, στον πολιτισμό και στην οικονομία. Αναπτύσσεται η βιομηχανία και η ναυτιλία, μια νέα αστική τάξη κάνει αισθητή την παρουσία της, και συγχρόνως δημιουργείται μια εργατική τάξη που διαδηλώνει στους δρόμους. Οι γυναίκες αρχίζουν να εργάζονται και τα καλοκαίρια κολυμπούν στο Παλαιό Φάληρο δίπλα στους άντρες φορώντας μαγιό. Η Αθήνα, που για πρώτη φορά έχει δημοκρατικό πολίτευμα, αλλάζει. Κάτω από την Ακρόπολη γκρεμίζεται η συνοικία Βρυσάκι και αναδύεται η Αρχαία Αγορά, ενώ η Ομόνοια εκσυγχρονίζεται με ηλεκτρικό τρένο. Στην τέχνη, η γενιά του 1930 θα αλλάξει για πάντα την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική. Ο Βενιζέλος, στη δεύτερη δημιουργική τετραετία του, φέρνει το νερό στην πόλη, χτίζει σχολεία, εγκαινιάζει το πρώτο αεροδρόμιο. Οι Αθηναίοι τραγουδούν Αττίκ και Γιαννίδη, ενώ στις περιφερειακές συνοικίες κυριαρχούν τα ρεμπέτικα. Μετά το Κραχ του 1929, η επάνοδος της μοναρχίας, η δικτατορία του Μεταξά και η αρχή του Ελληνοϊταλικού Πολέμου φέρνουν το τέλος αυτής της περιόδου.

Η Μαρία Ηλιού και οι συνεργάτες της διηγούνται την ιστορία του Μεσοπολέμου στην Αθήνα με μια νέα ματιά και άγνωστο οπτικό υλικό που βρέθηκε σε αρχεία της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ελλάδας. Οι αφηγήσεις, οι φωτογραφίες, τα φιλμάκια, οι ήχοι της πόλης που σχεδίασε η Αλίκη Παναγή, η ανακατασκευή της μουσικής της εποχής αλλά και η πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Πολέμη αναδημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας πολύ δημιουργικής περιόδου, γεμάτης αντιθέσεις.

*Με αφορμή το φετινό «Αφιερωματικό Έτος Μίκη Θεοδωράκη» για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του συνθέτη, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συμμετέχει στην επέτειο με μια συναυλία την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, στις 20.30, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας & Κόκκαλη). Θα ακουστεί η Πρώτη Σουίτα του για πιάνο και ορχήστρα με σολίστ τον διάσημο δεξιοτέχνη Συπριέν

Κατσαρή, ο οποίος είχε συνεργαστεί στενά με τον ίδιο τον συνθέτη, και θα ερμηνεύσει επίσης την εντυπωσιακή Ουγγρική Φαντασία τού Φραντς Λιστ. Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, η μαέστρος Ζωή Τσόκανου διευθύνει το “Ανοιξιάτικο Πρωινό” της Λίλι Μπουλανζέ, ενώ το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με ένα από τα χαρακτηριστικότερα συμφωνικά δείγματα του γαλλικού ιμπρεσιονισμού, τη “Θάλασσα” του Κλωντ Ντεμπυσύ. Εισιτήρια στο Διαδικτυακό Σύστημα Αγοράς Εισιτηρίων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

* H επιτυχημένη πορεία του “Sweet Dreams…από κοντά” με τον Τάκη Ζαχαράτο στο “Embassy Theater” (Πατριάρχου Ιωακείμ 5 , Κολωνάκι) συνεχίζεται με διαρκή sold out, εξ ου και κρίθηκε αναγκαία η νέα παράταση των παραστάσεων μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου. Ο μοναδικός περφόρμερ εμπνέεται από τη ζωή, τα πρόσωπα της επικαιρότητας, εκείνους που θαυμάζει, όσους αγαπά αλλά κι εκείνους που φαντάζουν στο μυαλό του ιδιαίτεροι, και ανανεώνει διαρκώς την παράστασή του με νέα πρόσωπα και ιδέες. Εισιτήρια: www.ticketservices.gr και στο 210 7234567.

* Το έργο “reading in/reading out” είναι μία περφόρμανς που η Βιργινία Μαστρογιαννάκη παρουσίασε στις 30 Μαρτίου 2019 στην Αίθουσα Συνεδριάσεων της Παλαιάς Βουλής στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Φέτος παρουσιάζεται ξανά, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στις 13.00, στο Αμφιθέατρο Ίδρυμα Ωνάση στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου (Βασ. Κωνσταντίνου 50, Αθήνα), σε επιμέλεια Σοφίας Ελίζα Μπουράτση, λόγω της σημασίας του έργου και της συνάφειάς του με την θεματική της έκθεσης “Δημοκρατία”.

Η καλλιτέχνις παρουσιάζει την επιτελεστική ανάγνωση του Συντάγματος της Ελλάδας και επιδίδεται σε μία κοπιώδη περφόρμανς διάρκειας 4,5 ωρών. Η προσπάθεια, η επιμονή και η αντοχή του σώματος της Μαστρογιαννάκη παραπέμπουν στην απαραίτητη ψυχική, πνευματική και σωματική δέσμευση που απαιτεί η εμπέδωση και η εμβάθυνση της Δημοκρατίας.

Η είσοδος είναι ελεύθερη και οι επισκέπτες μπορούν να προσέρχονται και να αποχωρούν από το αμφιθέατρο οποτεδήποτε κατά τη διάρκεια της περφόρμανς.

* Ο Διονύσης Σαββόπουλος στέκεται απέναντι στις οροσειρές του χρόνου και με αφοπλιστική ειλικρίνεια «φωτογραφίζει» τον εαυτό του, μέσα στα 20 κεφάλαια της αυτοβιογραφίας του “Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα” (εκδόσεις Πατάκη). Από τη γέννησή του στη Θεσσαλονίκη το σκληρό 1944 και τα πρώτα τραγούδια που σκάρωνε μικρός, και από τις πρώτες μουσικές επιρροές στην εν μιά νυκτί απόφαση το ’63 να φύγει από τη Θεσσαλονίκη «για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του». Από τα 19 του χρόνια, τότε που ήταν «ένας ξένοιαστος και άπλυτος επαναστάτης» στην Αθήνα, στον πρώτο του δίσκο 45 στροφών το 1965, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας το ’67, στο Παρίσι από το ’68 με την Άσπα, στο Μιλάνο και στην επιστροφή στην Αθήνα της δικτατορίας, για να γίνει πατέρας στα 24 του χρόνια. Από το «Ροντέο» και το θρυλικό «Κύτταρο» Ηπείρου και Αχαρνών, από το “Χάπυ Νταίη” του Παντελή Bούλγαρη και τους “Αχαρνής” το ’76, στην αποθέωση που έμελλε να γνωρίσει το 1983 αλλά και στη ρήξη με το κοινό του το ’89, με τον δίσκο “Κούρεμα”.

Από τη συστράτευση με την Αριστερά στην αποστασιοποίηση. Από τον αγαπημένο του φιλόλογο στο γυμνάσιο, Δημήτριο Βαφειάδη, στους δασκάλους του Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, Αλέξανδρο Αινιάν και Ντόρα Μπακοπούλου. Από την τέχνη της συνύπαρξης, στις δυσκολίες του γάμου και του πατρικού ρόλου, και από την οικογένεια στην ευρύτερη οικογένεια των μουσικών. Οι οφειλόμενες συγγνώμες. Αλλά πάνω από όλα, το σάλπισμα της γιορτής!