Μετά το Πεδίον του Άρεως το 2022 και τα Γιάννενα το 2023, τα υπέροχα «Plásmata» της Στέγης ζωντανεύουν και πάλι στο αθηναϊκό πάρκο και στήνουν μια γιορτή για όλους και όλες μας. Οι δημιουργίες των καλλιτεχνών μπλέκονται με ζωντανό ραδιόφωνο, κινηματογραφικές προβολές, συζητήσεις και γεύσεις, μεταμορφώνοντας το Πεδίον του Άρεως σε έναν χώρο περιπλάνησης και διαρκούς ανακάλυψης.
Από τις 27 Μαΐου έως τις 15 Ιουνίου, για 20 ημέρες, το Πεδίον του Άρεως φιλοξενεί 25 έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, αρκετά από τα οποία ανήκουν στη Συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση και πολλά σε νέες αναθέσεις, τα οποία απλώνονται διακριτικά στον δημόσιο χώρο σαν ένα όνειρο και συνομιλούν με την καθημερινότητά μας. Το σουρεαλιστικό στοιχείο δεν βρίσκεται μόνο στα έργα της έκθεσης. Είναι εγγενές στον ίδιο τον χώρο, σε αυτό το πάρκο που μοιάζει φυσικό αλλά είναι κατασκευασμένο και αποτελεί σκηνικό που διαρκώς μεταμορφώνεται.
Ανάμεσα σε υβριδικά έργα, παράξενα τοτέμ φορτισμένα με υπαινιγμούς πνευματισμού, μυθικά ζώα, αρχαιοπρεπείς κολόνες-μαξιλάρια όπου ξαπλώνεις άφοβα χωρίς να πονάς, μνημεία φτιαγμένα από σπασμένα μάρμαρα αθηναϊκών πεζοδρομίων, σώματα που δεν ξέρεις εάν πέφτουν στο κενό ή εάν ανεβαίνουν στον ουρανό από μια σκάλα που οδηγεί στο πουθενά, γυάλινα λουλούδια που φωτίζονται με τη δύναμη της αγκαλιάς δύο ανθρώπων, αμαζόνες πάνω σε μηχανές, κοχύλια που περιστρέφονται αέναα και μέσα από τα οποία ακούγονται σταγόνες να ρέουν, οικεία και ανοίκεια πλάσματα που ξεπροβάλλουν μέσα από τα παρτέρια του πάρκου – τα «Plásmata 3» συνθέτουν μια εμπειρία φαντασίας και περιπλάνησης, χωρίς να διαχωρίζουν την τέχνη σε ψηφιακή και αναλογική.
Αντίθετα, αναδεικνύουν τη φυσική της συνέχεια στον χρόνο: από το θέατρο σκιών στο projection mapping, από τη ζωγραφική στο φιλμ, από τη video art στη σημερινή ψηφιακή και μετα-ψηφιακή έκφραση. Η τεχνολογία παρουσιάζεται όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως εργαλείο. Οι καλλιτέχνες δεν υπακούν στην τεχνητή νοημοσύνη: τη χρησιμοποιούν, τη μεταμορφώνουν, την υπονομεύουν, την ξεπερνούν. Με βασικό τους όπλο τη φαντασία, δημιουργούν νέες αφηγήσεις που δεν υποτάσσονται στους αλγόριθμους, αλλά τους αμφισβητούν και τους επανεφευρίσκουν.
Ουσιαστικά, η έκθεση αυτή είναι μια πρόσκληση σε παιχνίδι, μια πρόταση για να δούμε αλλιώς τον κόσμο γύρω μας.
