Δεν έχει πια πολλή σημασία ποιον θέλει για πρωθυπουργό ο Μακρόν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλουν τον Μακρόν οι Γάλλοι. Η ίδια η πολιτική του έφερε στη Βουλή ισχυρούς την Αριστερά αλλά και την ακροδεξιά. Και αν δεν υπήρχε το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα των δύο γύρων, όπου στον δεύτερο συσπειρώνονται όλοι εναντίον του κοινού αντιπάλου (που τώρα ήταν η εθνικιστική Δεξιά της Λεπέν), η σκληρή Δεξιά θα ήταν ήδη πλειοψηφία. Διότι τις ψήφους τις είχε. Τις έδρες όχι, μιας και οι έδρες είναι αποτέλεσμα συμμαχιών. Στην αρχή, ο Μακρόν βολευόταν με αυτή τη συνθήκη. Ολοι εναντίον ενός, μετά «θα σκοτωθούν μεταξύ τους» και εκείνος θα κυβερνά. Απλό; Οχι τόσο. Ο μη πολιτικός, αλλά τραπεζίτης και τεχνοκράτης Μακρόν παρέβλεψε μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Οτι τον ψήφισαν για να μην εκλεγεί η Λεπέν. Μόνο γι’ αυτό. Εκανε πως δεν το είδε. Ή το υποτίμησε. Και ακολούθησε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, πρωτόγνωρη για τη Γαλλία και εναντίον κάθε κοινωνικής και πολιτικής συνθήκης και ισορροπίας. Τώρα προσπαθεί να μην ανατραπεί, να μην οδηγηθεί σε παραίτηση. Οι επόμενες προεδρικές εκλογές είναι το 2027, χρόνος αρκετά μακρινός και δύσβατος, όπως φαίνεται. Οσο για πρωθυπουργό, μάλλον θα βρει. Αλλά για πόσο;