Δύο πράγματα είναι άθλια και ανατριχιαστικά να συμβαίνουν κατά τη διάρκεια καταστροφών όπως οι φωτιές στην Καλιφόρνια. Οι άνθρωποι παλεύουν να σώσουν τη ζωή τους, το σπίτι τους. Μερικοί, πρώτα απ’ όλα τα ζωντανά τους. Το ένα είναι το πλιάτσικο. Το άλλο, νέο στοιχείο, οι selfies. Το πρώτο είναι ποινικό. Παλαιά μέθοδος απόκτησης αγαθών «που έτσι και αλλιώς, αν δεν τα πάρω, θα καταστραφούν» ή, σε άλλη εκδοχή, «αν δεν τα πάρω, θα τα πάρει κάποιος άλλος». Το γεγονός ότι τα υπό πλιατσικολόγηση υλικά αγαθά περιήλθαν σε αυτή την κατάσταση λόγω απρόσμενης φυσικής καταστροφής που αύριο μπορεί να πλήξει και τον δράστη, είναι σύνθετη σκέψη την οποία δεν είναι σε θέση να σχηματίσει. Ή αρνείται να το κάνει προκειμένου να στηρίξει την ενέργειά του. Το δεύτερο είναι ψυχαναλυτικό. Ο δρων εισέρχεται στις παρυφές της καταστρεπτικής πυρκαγιάς με το κινητό στα χέρια, βγάζοντας φωτογραφίες που θα κοσμήσουν τη ζωή του. Η οποία αποκτά περιεχόμενο (ενδεχομένως και νόημα, αλλά αυτό είναι θέμα του θεραπευτή του δρώντος) με αυτόν τον τρόπο. Ο δρων έχει επιλέξει ή έχει οδηγηθεί στη διαδικασία απόδειξης ότι υπάρχει, πρώτον, μέσω γεγονότων που συμβαίνουν σε τρίτους, και, δεύτερον, μέσω εκτροπής. Η (όποια) καταστροφή είναι το ιδανικό περιβάλλον και για τα δύο.