Το μεγαλύτερο μέρος της ειδικής αρθρογραφίας σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη (αλλά κυρίως στις ΗΠΑ) για το ρωσο-ουκρανικό ζήτημα επικεντρώνεται στις όψεις και στις πιθανότητες των ειρηνευτικών λύσεων. Εχει δηλαδή ήδη ξεκινήσει (από μήνες) η διαδικασία αναζήτησης τρόπων για τον τερματισμό ενός πολέμου που εύκολα μπορεί να εξαπλωθεί σε όμορες χώρες, ενώ μπορεί να επηρεάσει και την εσωτερική ζωή ακόμα πιο μακρινών χωρών. Αυτό το τελευταίο ανησυχεί πολύ και πολλούς. Βλέποντας σε γειτονικές Ρωσίας και Ουκρανίας χώρες να αναπτύσσονται φιλορωσικές τάσεις (Μολδαβία, Γεωργία, Ρουμανία), που εκφράζονται μάλιστα και εκλογικά, φοβούνται την άτυπη αλλά ουσιαστική αναγέννηση των δύο πόλων.

Την ανασύσταση συνθηκών Ψυχρού Πολέμου που θα έχει «χώρες εναντίον χωρών» με επιχειρήματα και αμοιβαία εχθρότητα. Ενα τέτοιο σκηνικό αντιπαρατίθεται ευθέως με την επιβληθείσα ως νομοτέλεια παγκοσμιοποίηση (περιλαμβανομένων όχι μόνο των οικονομικών, αλλά και των πολιτικοκοινωνικών της χαρακτηριστικών), κάτι που βαθμιαία συνθέτει αντιπαλότητα δύο κόσμων. Ακόμα και αν επιτευχθεί σύντομα (μέσα στο 2025) μια «δύσκολη» ειρήνη, τα ερωτήματα έχουν γεννηθεί και τεθεί μέσα στις κοινωνίες. Και ίσως δεν επαρκούν για τη συνύπαρξη ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση στη σημερινή της μορφή ούτε η ανάπτυξη που διαπιστώνεται στις μελέτες του ποικιλώνυμου κεφαλαίου, αλλά δεν φτάνει στις τσέπες των ανθρώπων.