Και όμως, το ειρηνευτικό σχέδιο για τη Γάζα είναι πολύ καλύτερο και λειτουργικό (αυτό θα αποδειχθεί, βέβαια) από ό,τι πολλοί περίμεναν. Για Τραμπ, αμερικανική διοίκηση και παράγοντες επιρροής είναι μια χαρά! Η διευκρίνιση γίνεται διότι κάθε φορά η επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία μιας πρότασης/πρωτοβουλίας υπόκεινται στη γνώση και στη συνεκτίμηση του ποιος την κάνει. Ποιος τη συντάσσει, την υποβάλλει, την εξηγεί. Τηρουμένων των αναλογιών και λαμβανομένων υπ’ όψιν των τραγικών συνθηκών στην περιοχή, μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος από την εξαφάνιση της γελοίας προοπτικής για μια Ριβιέρα της ανατολικής Μεσογείου.

Επίσης, η δέσμευση για μη προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, η συνεργασία με Αραβες και διεθνείς εταίρους για δημιουργία δύναμης σταθεροποίησης και η καθιέρωση διαλόγου μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων προς «έναν πολιτικό ορίζοντα για ειρηνική και ευημερούσα συνύπαρξη» είναι στοιχεία ενθαρρυντικά. Πρέπει να τα δει κανείς ως τέτοια, ανεξαρτήτως της συμπάθειας ή όχι που τρέφει στον Τραμπ και στις ΗΠΑ. Αν «θα περπατήσουν καλά» τα σημεία και οι επαφές, είναι ένα άλλο ζήτημα. Μένει να αποφασίσουν «το παλαιστινιακό αφεντικό της Γάζας» Χαμάς και το προκλητικά επιθετικό Ισραήλ το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση. Και κυρίως, το πιο δύσκολο, Ισραήλ και Παλαιστίνη να αποδεχθούν πρακτικά, στην καθημερινότητα, ο ένας την ύπαρξη του άλλου.