Στην Ευρώπη η οπλοκατοχή, η οπλοφορία και η οπλοχρησία είναι ασυνήθιστες. Επίσης, δεν είναι δικαιώματα συνταγματικά κατοχυρωμένα. Μακριά από τις αντιλήψεις περί προστασίας ζωής και περιουσίας με αυτόν τον τρόπο, με κάθε νέο κρούσμα επίθεσης στις ΗΠΑ το σοκ για τη Γηραιά Ηπειρο είναι το ίδιο. Δεν συνηθίζεται. Μπορεί να γίνεται αντιληπτό ότι «έτσι συμβαίνει εκεί», αλλά δεν είναι αποδεκτό. Ο αιφνιδιασμός είναι εντονότερος όταν οι ένοπλες επιθέσεις έχουν ως δράστη παιδί. Η συχνότητα των γεγονότων με δράστη μαθητή αγγίζει το μισό των περιστατικών. Η ευκολία προμήθειας όπλου, από απλό περίστροφο μέχρι αυτόματο τυφέκιο εφόδου, οδηγεί στη λογική της αυτονόητης κατοχής. Ακόμα και αν ο ανήλικος δεν μπορεί να το προμηθευτεί, το βρίσκει άνετα σε ένα ντουλάπι στο σπίτι ή ακόμα και στην τσάντα της μητέρας. Οπως το τρίχρονο αγοράκι, πριν από μερικά χρόνια, που μέσα στην τσάντα της μαμάς του στο αυτοκίνητο βρήκε ένα όπλο, το περιεργάστηκε, πάτησε τη σκανδάλη και τη σκότωσε. Αλλά και αν δεν το βρει ψάχνοντας, συχνά του το κάνει δώρο ο μπαμπάς για τις γιορτές! Οπως έκανε ο πατέρας του Κολτ Γκρέι (αυθόρμητοι οι συνειρμοί για το μικρό όνομα...) με τον γιο του. Του έκανε δώρο το αυτόματο AR-15. Ασυνήθιστο και τραγικό. Εδώ όμως. Οχι εκεί.