Το γαλλογερμανικό σχέδιο για την επίλυση της κρίσης μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου ίσως είναι μια προσωρινή λύση εκτόνωσης. Οι Δυτικοευρωπαίοι και οι Αμερικανοί το βλέπουν ως βήμα που οδηγεί στο επόμενο. Ναι μεν σήμερα επιτρέπουν στη Σερβία να μην αναγνωρίσει το Κόσοβο ως χώρα, αλλά από την ώρα που το αναγνωρίζει ως μόρφωμα με υπόσταση (θα) είναι θέμα χρόνου το επόμενο βήμα. Η Σερβία το ξέρει, αλλά κάνει την υποχώρηση, θεωρώντας ότι αυτή θα οδηγήσει στην προώθηση ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το Κόσοβο δεν έχει τίποτα να χάσει και θα καταφέρει μακροπρόθεσμα να γίνει χώρα ακόμα και για την εχθρική Σερβία, ενώ θα έχει βάλει «ένα πόδι» στην Ε.Ε. είτε ως χώρα είτε ως είδος συνεργαζόμενου κρατικού μορφώματος. Ισως στη συνέχεια περιλαμβάνεται η παλαιά (και αλλού δοκιμασμένη) λύση των καντονιών: χώρα αποτελούμενη από αυτοδιοικούμενα καντόνια με κοινή κεντρική κυβέρνηση, όμως θα προστατεύεται αυστηρά η εθνοτική και πολιτισμική καταγωγή των πληθυσμών που (θα) συνθέτουν τα καντόνια. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ ελπίζουν ότι τα οφέλη από την ένταξη θα είναι τόσα για τα δύο αντίπαλα αλλά σήμερα (αν προχωρήσει η αποδοχή του σχεδίου) συμβαλλόμενα μέρη, ώστε θα γείρουν τη ζυγαριά υπέρ μιας «ωφελιμιστικής ειρήνης».