Ακόμα και αισιόδοξοι υποστηρικτές της λύσης των δύο κρατών στα ισραηλινά και στα παλαιστινιακά εδάφη απομακρύνονται σταδιακά από αυτή την προοπτική. Η επίθεση της Χαμάς και η απάντηση του Ισραήλ, που ισοπέδωσε τη Λωρίδα της Γάζας, έδιωξαν ή πήγαν μακριά την πιθανότητα προσέγγισης. Ετσι και αλλιώς, η πλειονότητα στο Ισραήλ (ηγεσίας και λαού) δεν ήθελε λύση δύο κρατών, φοβούμενη ότι θα αναγκαστεί για πάντα «να ζήσει νομίμως με εχθρούς». Το ίδιο και στην πλευρά των Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή διοίκηση που ελέγχεται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης θεωρείται υπερβολικά ήπια από τη σκληρή Χαμάς, με αποτέλεσμα κάθε λύση στην οποία μπορεί να συμφωνεί η ΟΑΠ, να είναι ύποπτη για τη Χαμάς. Ετσι, ερευνάται τόσο τοπικά (Ισραήλ και Παλαιστίνη) όσο και διεθνώς «δέσμη λύσεων» που περιέχουν κατ’ αρχάς την προϋπόθεση της συνύπαρξης. Στο τραπέζι βρίσκονται και εκδοχές της ανάδειξης περιοχών σε είδος καντονιών με δική τους διοίκηση. Παράλληλη ιδέα που συζητείται ήδη είναι η ύπαρξη μιας μορφής κρατικής ομοσπονδίας που θα περιλαμβάνει πληθυσμούς με αυτοδιοικητική, αλλά όχι και κρατική οντότητα. Είναι σαφές πως τα περίπλοκα σχήματα για να αποκτήσουν πιθανότητα εφαρμογής πρέπει πριν απ’ όλα να διασφαλίζουν αποδοχή ύπαρξης του άλλου, και, φυσικά, αν όχι ειρήνη, πάντως «μη πόλεμο».