Με επίθεση-έκρηξη στο Τσερνόμπιλ ή χωρίς, οι ΗΠΑ δεν επηρεάζονται στις αποφάσεις τους για μια «γρήγορη ειρήνη παντού». Το «παντού» σήμερα αφορά την Ουκρανία και τη Γάζα. Υπάρχει μια διάχυτη τεχνοκρατική αντίληψη στη διοίκηση Τραμπ (ήταν άλλωστε ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες θέσεις) που έχει στη βάση της την αρχή της μη καθυστέρησης. Ουκρανικό και Παλαιστινιακό εκλαμβάνονται ως εκκρεμότητες που δεν θα απασχολήσουν τη διοίκηση της υπερδύναμης περισσότερο χρόνο από όσο αντιλαμβάνεται ο Πρόεδρος Τραμπ ως αρκετό για τα θέματα. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, τα θέματα απλώς θα εγκαταλειφθούν και οι ΗΠΑ θα κάνουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Για το Παλαιστινιακό θα στηρίζουν θεσμικά και εξοπλιστικά το Ισραήλ (όπως άλλωστε κάνουν πάντα) και για το Ουκρανικό (σχεδόν) τίποτα. Είναι βαθιά ριζωμένη η αντίληψη στη σημερινή διοίκηση των ΗΠΑ ότι πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό θέμα που δεν πρέπει να παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ευρύτερη φθοροποιό ανάμειξη. Οι ευρωπαϊκές δηλώσεις για «παράδοση της Ουκρανίας στη Ρωσία» και για «βρόμικη ειρήνη» δεν συγκινούν τους υπερατλαντικούς μεγαλοεταίρους στο ΝΑΤΟ. Δεν πρέπει επίσης να λησμονείται, αλλά να χρησιμοποιείται ως ερμηνευτικό των προθέσεών του, η φράση του Προέδρου Τραμπ «αγαπώ πολύ την Ευρώπη, τις χώρες, αλλά καθόλου την Ευρωπαϊκή Ενωση».