Στην Ιταλία δεν είναι σπάνιες οι πρόωρες εκλογές και οι εναλλαγές κυβερνήσεων. Αυτές οι τελευταίες, μάλιστα, μπορεί να συμβαίνουν και από την ίδια Βουλή, χωρίς να πηγαίνει η χώρα σε εκλογές. Τώρα, όμως, αν και οι εκλογές έγιναν μόλις ενάμιση χρόνο πριν (Μάρτιο 2018), η συγκυβέρνηση Πέντε Αστέρων και Λέγκας δεν φαίνεται να επιβιώνει. Κυρίως επειδή ο αρχηγός της εθνικιστικής Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι, βιάζεται να κερδίσει εκλογές και να γίνει πρωθυπουργός, αφού βλέπει ότι οι μετρήσεις τού δίνουν πρώτη θέση (κοντά στο 40%) και σχεδόν αυτοδυναμία. Κι αν λείπουν μερικές έδρες από τις 326, που είναι η απόλυτη πλειοψηφία (650 έδρες έχει το ιταλικό Κοινοβούλιο), θα τις βρει από μικρότερα δεξιά κόμματα, όπως τα Αδέλφια της Ιταλίας, που κινούνται στο 6%. Η γοητεία του αντισυστημικού κινήματος Πέντε Αστέρων έχει υποχωρήσει αισθητά και τη θέση της παίρνει το σκληρό εθνοκεντρικό κόμμα του δυναμικού Σαλβίνι. Πρόκειται για ένα ακόμα στοιχείο των τάσεων που αναπτύσσονται στην Ευρώπη, αλλά γίνονται περισσότερο αισθητές στον Νότο. Ισως επειδή οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου υπέστησαν την αγριότητα της «πολιτικής ορθότητας» του Μάαστριχτ και του γερμανικού εκσυγχρονισμού. Με αποτέλεσμα τις απρόβλεπτες αντιδράσεις των πληττομένων.