Ολα όσα συμβαίνουν στη Γερμανία και στην Αυστρία και φυσικά σε όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ψηφίζουν φέρουν και τη σκιά των εξελίξεων στη Βρετανία. Μπορεί η Γερμανία να φοβάται τη συρρίκνωση των θεσμικών κυβερνητικών δυνάμεων της χριστιανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας προς όφελος τόσο των Πρασίνων όσο και του εθνικιστικού κόμματος AfD. Μπορεί η ισχυρή ακροδεξιά στην Αυστρία να προσπαθεί να συνέλθει από το σκάνδαλο του αρχηγού της (και αντικαγκελάριου) Στράχε από το πολιτικό φλερτ με Ρωσίδα «απεσταλμένη». Ομως, τον τόνο τον δίνει η Βρετανία, που, παρά την απόσταση που είχε από την Ε.Ε. όλα τα χρόνια, ήταν σημαντικός παράγοντας. Οι Βρετανοί έχουν ψηφίσει ήδη για το νέο Ευρωκοινοβούλιο και, αν επιβεβαιωθούν οι μετρήσεις, το κόμμα Brexit του -για πολλούς γραφικού- Νάιτζελ Φάρατζ ίσως ξεπερνά το 35%, με τους Εργατικούς να είναι ευτυχείς αν φτάσουν το 15% (ποτέ δεν ξεκαθάρισαν αν είναι υπέρ ή κατά της εξόδου από την Ε.Ε.) και τους Συντηρητικούς να χαίρονται αν έχουν ξεπεράσει το 12%. Ολα αυτά συνιστούν κρίση αντιπροσώπευσης στη Βρετανία και υπαρξιακή κρίση για την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως αυτή λειτουργεί σήμερα. Ισως έχουμε ήδη μπει σε άλλη εποχή και οι εξελίξεις να κινούνται γρηγορότερα από τις ηγεσίες. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.